Zapisz się
do newslettera Teatru!

Bądź na bieżąco z naszym repertuarem, nowościami
i ofertami specjalnymi.

Newsletter

Wprowadź poprawny email
EN
Przejdź do strony głównej Teatr im. Juliusza Słowackiego
Teatr im. Juliusza Słowackiego
Przejdź do strony głównej Scena MOS
Scena MOS
Przejdź do strony głównej Dom Rzemiosł Teatralnych
Dom Rzemiosł Teatralnych
Zdjęcie przedstawia drewnianą rudowłosą lalkę wielkości kilkuletniego dziecka, która znajduje się w przestrzeni wypełnionej wieloma parami żółtych oczu. Oczy są wyświetlane przestrzennie na tle zielonego mchu. Lalka jest ubrana w biały garnitur, animuje ją kobieta i mężczyzna w czarnych strojach. Kobieta otwiera szeroko usta, jakby krzyczała.
Home Aktualności

Pożegnanie z tytułem "Kwiat paproci" w reżyserii Jakuba Krofty

15.02.2023

Zapraszamy na ostatnie spektakle "Kwiatu paproci" na Dużej Scenie Teatru im. Juliusza Słowackiego!

Gramy: 3, 4 marca

BILETY>>

Maria Wojtyszko i Jakub Krofta – specjaliści od nowoczesnych w formie i mądrych w wyrazie bajek teatralnych – opowiadają tym razem historię Stanisława, który nieśmiertelności szuka w sztuce, w malarstwie, w teatrze. Konkretnie w Teatrze im. J. Słowackiego w Krakowie. Oraz baśniową historię Stasia, chłopca który przedwcześnie stracił mamę i który – w pogoni za nieśmiertelnością – próbuje odnaleźć mityczny kwiat paproci.

W tym pięknym wizualnie iskrzącym się od absurdalnego humoru przedstawieniu spotykają się postaci historyczne z baśniowymi, tradycyjne techniki lalkowe z najnowocześniejszymi projekcjami, a kurtyna Siemiradzkiego… z kurtyną Wyspiańskiego.

Zdjęcia ze spektaklu

fot. Michał Ramus
Bohaterka zdjęcia wygląda jakby coś wyjaśniała - jedną rękę ma uniesioną do góry, drugą opuszczoną w dół, usta otwarte jak podczas mówienia. Ma osobliwą fryzurę: głowę okala blond warkocz, a z tyłu włosy są zaczesane w kształcie skrzydeł. Ubrana jest w niebieski garnitur, pod którym ma srebrny podkoszulek. Stoi na tle żelaznej kurtyny Dużej Sceny Teatru.
W prawym rogu zdjęcia pomieszczenie złożone z podłogi i drewnianych ścian. W środku dwóch mężczyzn. Jeden z rudymi włosami i krótką brodą siedzi przy małym stoliku, drugi zwraca się do siedzącego. Ten jest ubrany w czarny beret i ma malarską paletę w ręce. W pomieszczeniu znajduje się także łóżko i malarska sztaluga z białym płótnem. W tle, poza obiektem w dużym powiększeniu widać fragment obrazu „W dziwnym ogrodzie” Józefa Mehoffera.
Rudowłosy mężczyzna z krótką brodą stoi naprzeciw drewnianej, rudowłosej lalki. Wyglądają jakby rozmawiali. Lalka jest wielkości kilkuletniego dziecka, trzyma ją trójka lalkarzy w czarnych strojach. Rudowłosy mężczyzna jest ubrany w czarne spodnie i luźną białą koszulę wpuszczoną ze spodni.
Na zdjęciu aktorka w stroju wiedźmy wyłania się z imitacji jaskini, rozkłada ręce jakby wykonywała czary. Obok niej stoi drewniana, rudowłosa lalka wielkości kilkuletniego dziecka. Lalka jest ubrana w biały garnitur, trzyma ją trójka animatorów w czarnych strojach. Wnętrze jaskini jest ciemne i połyskliwe.
Na zdjęciu dwoje mężczyzn spogląda w otwartą zapadnie w scenie. Z otworu wydobywa się dym przypominający ogień. Mężczyźni stoją bokiem, wyglądają na zaniepokojonych. Pierwszy z mężczyzn stoi bliżej i zagląda do środka. W głębi, na niebieskim tle pojawia się kontur podobizny Stanisława Wyspiańskiego z jego autoportretu.
Na zdjęciu w centralnym miejscu znajduje się wielopoziomowy obiekt, na którym wyświetlono zielone liście i czerwone kwiaty. Po prawej stronie stoi lalka wielkości kilkuletniego dziecka. Składa ręce jakby o coś prosiła. Po lewej stronie postać w kostiumie dinozaura, z dużym brzuchem i ogonem pokrytym łuskami trzyma blaszaną konewkę. W tle wyświetlone są mroczne drzewa obrośnięte mchem.
Na zdjęciu stoi aktorka w kostiumie dwugłowej kobiety. Specyfika kostiumu polega na tym, że z jednego przedłużonego ramienia po stronie wyrasta imitacja głowy oraz ręki. Głowa lalki jest łudząco podobna do twarzy kobiety, ma takie same czarne włosy i makijaż. Góra kostiumu jest uszyta z czarno-różowego półprzezroczystego materiału, spódnica jest różowa z doszytą tiulową spódniczką baletnicy. W tle postać klauna wskazuje z góry palcem na aktorkę.
Zdjęcie przedstawia drewnianą rudowłosą lalkę wielkości kilkuletniego dziecka, która znajduje się w przestrzeni wypełnionej wieloma parami żółtych oczu. Oczy są wyświetlane przestrzennie na tle zielonego mchu. Lalka jest ubrana w biały garnitur, animuje ją kobieta i mężczyzna w czarnych strojach. Kobieta otwiera szeroko usta, jakby krzyczała.
Na zdjęciu w centralnym miejscu znajduje się wielopoziomowy obiekt, na którym wyświetlone są mchy i skały. Z prawej strony znajduje się rudowłosa lalka wielkości kilkuletniego dziecka. W lewym górnym rogu aktorka unoszona na linach w błękitnym kostiumie Matki Boskiej.
Na zdjęciu starsza kobieta i młody mężczyzna w epokowych strojach z końca XIX wieku. Mężczyzna patrzy z wściekłością w kierunku kobiety i rozlewa na nią wodę ze srebrnej konewki. Ona ochlapana wodą odwraca twarz w bok i krzyczy. Kobieta ma na sobie czarną spódnicę i krótką dopasowaną marynarkę ze złotymi guzikami i białym żabotem. On czarny frak z białą koszulą. Tłem jest pejzaż zimowy z zaspami śniegu i drzewami bez liści.
Bohaterem zdjęcia jest przerażający klaun. Jego twarz jest zasłonięta białą maską z pomalowanymi oczami i wyszczerzonymi zębami. Z maski na boki i w górę wystają trzy niebieskie sterczące słupy włosów. Klaun jest ubrany w dwuczęściowy kombinezon z niebieskiego pluszu i materiału w jasne geometryczne wzory. Pod szyją ma kryzę.
W centralnym miejscu zdjęcia stoi postać w słomianym płaszczu i wianku z cierni i kwiatów róż, w ręce ma skrzypce. To postać Chochoła. Z entuzjazmem patrzy w stronę rudowłosego mężczyzny w czarnym fraku, który stoi tyłem do obiektywu. Za Chochołem widoczny bokiem uśmiechnięty, młody mężczyzna w stroju krakowskim.