„Kwiat paproci” autorstwa Marii Wojtyszko w reżyserii Jakuba Krofty to spektakl dla widzów starszych i młodszych, którego kanwą jest twórczość Stanisława Wyspiańskiego. To klasyczna baśń o małym, bardzo wrażliwym chłopcu, który poszukując drogi do nieśmiertelności, odnajduje ją w swojej sztuce. Wyspiański ukazany jest na dwóch płaszczyznach – jako mały, zbyt wcześnie osierocony przez mamę chłopczyk marzący o znalezieniu tajemniczego kwiatu paproci (kreowany przez lalkę znakomicie animowaną przez trójkę aktorów) oraz jako kontrowersyjny, skomplikowany artysta (w żywym planie). Widzowie już na samym początku spektaklu zostają wciągnięci do akcji przez mistrza ceremonii Hermesa, który zagaduje, a następnie zaprasza na scenę siedzącego na widowni Krytyka. A potem jest magicznie, kolorowo, nostalgicznie i bardzo ciekawie. Przez scenę przewija się (nawet od czasu do czasu przelatuje) korowód kolorowych, pełnokrwistych postaci, wykorzystane są oryginalne projekcje multimedialne (świetny pomysł z animacją kurtyny Siemiradzkiego), a całość wieńczy nowo-zainstalowana w teatrze obrotowa scena. Przedstawienie jest bardzo plastyczne, kostiumy oryginalne i estetyczne, w scenografii wykorzystane są różne współczesne techniki, dzięki czemu „Kwiat paproci” z jednej strony jest tradycyjną, klasyczną baśnią, a z drugiej nowoczesnym, pełnym zaskakujących pomysłów widowiskiem. Więcej > nascenie.info Anna Małachowska
"Kwiat paproci" to piękny i wzruszający spektakl. Stanisław Wyspiański nie zostaje w nim ustawiony na marmurowym cokole, ale potraktowany jest z dużą czułością. Maria Wojtyszko zdecydowała się napisać o pragnieniu nieśmiertelności artysty, którego od najmłodszych lat otaczała śmierć. Najpierw umarła matka, potem ojciec, a później w młodym wieku choroba zaczęła systematycznie niszczyć ciało artysty, przez co żył on pod nieustanną presją czasu widząc na horyzoncie widmo swojej śmierci i kres swojej sztuki. Jest to wątek niezwykle istotny w twórczości Wyspiańskiego, a jednocześnie znajdujący się niejako na marginesie narracji bardziej poręcznych na przykład w szkolnym nauczaniu. e-teatr.pl Zuzanna Berendt