EN

Teatr po 1989 roku

Po roku 1989 realne stało się uratowanie budynku przed grożącą mu śmiercią techniczną. Za dyrekcji Jerzego Golińskiego pojawiła się szansa zorganizowania w Teatrze im. J. Słowackiego pierwszej w demokratycznej Polsce prestiżowej konferencji: sympozjum Komitetu Bezpieczeństwa i Współpracy Europejskiej (KBWE).

 

Z tej okazji rozpoczęto generalny remont Teatru. Oprócz renowacji zabytkowych wnętrz zaplanowano m.in. wymianę instalacji, montaż klimatyzacji, wybudowanie podziemnych pomieszczeń. Przez cały sezon 1990/1991 trwały intensywne prace, wykonywane jednocześnie przez kilkadziesiąt ekip. Gdy z widowni wymontowane zostały fotele i podłoga, urządzono miejsce do gry za opuszczoną żelazną kurtyną – na scenie, gdzie ustawiono krzesła dla publiczności. Próby odbywały się wśród hałasu i pracujących robotników.

Na zdjęciu na pierwszym planie dwie kobiety. Jedna z nich kuca nad metalową bańką. Coś je. Ręce ma ubrudzone od owoców. Druga kopieta w białej sukience w kropki trzyma dwie bańki. Jest pochylona nad siedzącą kobietą. Za nią schody zrobione z kamienia. Na drugim planie starsza kobieta stojąca prawdopodobnie nad zlewem. Myje. Stoi na podeście obok niej biały piec kaflowy. Drewniana podłoga na niej ciemny dywan. W lewym górnym rogu drewniany kołowrotek. Zdjęcie jest czarno białe. Tańce w Ballybeg, B. Friel, 1993. Reżyseria – Bogdan Hussakowski, scenografia – Grzegorz Małecki. Od lewej: Joanna Jankowska-Hussakowska jako Rose, Hanna Bieluszko jako Agnes

W takich warunkach zostały zrealizowane m.in.: Burza Szekspira i Obóz wszystkich świętych T. Nowakowskiego. Aktorzy, wspólnie pokonując trudności, znów zaczęli tworzyć rozumiejący się zespół. W drugim sezonie dyrekcji Golińskiego nastąpił powrót do normalnej pracy. Wystawiono na dużej scenie m.in. Klątwę Wyspiańskiego, Damy i huzary Fredry, w Miniaturze Dziką kaczkę Ibsena i Wesele Figara P. de Beaumarchais. Reżyserowali, obok Golińskiego, m.in. Mikołaj Grabowski, Anna Polony i Józef Opalski, z młodszych Julia Wernio i Marek Fiedor.

Teatr zawdzięcza Jerzemu Golińskiemu nie tylko przeprowadzenie pierwszego etapu remontu i scalenie zespołu, ale też powstanie fundacji Bractwo Sympatyków Wielkiego Budynku Przy Placu Świętego Ducha, która, m.in. dzięki pomocy finansowej amerykańskiej Polonii, przez kilka lat wspierała ratowanie gmachu. W 1992 roku kierownictwo objął Bogdan Hussakowski – wcześniej dyrektor teatrów w Opolu i w Łodzi. Razem z nim przybyła spora grupa aktorów oraz zastępca dyrektora Wiktor Herzig.

21 października 1993 roku Teatr obchodził 100-lecie istnienia. Uroczystości były świętem, na które zjechali goście z całej Polski. Jubileuszowe przedstawienie przygotowane przez Gustawa Holoubka nawiązywało do spektaklu inauguracyjnego – grano m.in. fragmenty Zemsty i Balladyny.


Na zdjęciu scena. Na niej grupa aktorów. Stoją koło siebie w dwóch rzędach. W centralnej części na środku stoi mężczyzna, przemawia. Ubrany jest w brązowy płaszcz .Reszta osób zwrócona jest w jego stronę. W prawym dolnym rogu kobieta. Stoi tyłem. Ubrana jest na czarno. Ma blond włosy. W lte telebim na którym wyświetlają się osoby stojące na scenie Zwłaszcza mężczyzna który przemawia - zajmuje praktycznie całą część ekranu. Tło jest ciemne. Tragedia Makbeta William Shakespeare, reż. Redbad Klijnstra, 2010 r. W środku: Radosław Krzyżowski – Makbet

Bogdan Hussakowski starał się budować oryginalny repertuar oparty na dramaturgii współczesnej i mało znanej klasyce. Wprowadził na afisz wiele prapremier, m.in. Wariacje Goldbergowskie G. Taboriego, Za i przeciw R. Harwooda czy prawie nieznaną sztukę E. O'Neilla Spętani. Grano też rzadko wystawiane sztuki Corneille'a, Rojasa, Valle-Inclána. Jedną z wartościowych inicjatyw było zaproszenie do współpracy rosyjskiego reżysera Walerego Fokina. Jego kameralny Bobok wg Dostojewskiego był przedstawieniem bez wątpienia wybitnym. Sukces odniósł też świetnie, zespołowo zagrany Obywatel Pekoś T. Słobodzianka w reż. Grabowskiego. W teatrze reżyserowali ponadto: Jerzy Goliński, Giovanni Pampiglione, Maciej Prus, Waldemar Zawodziński, Tomasz Zygadło i in. Hussakowski umożliwił start kilku liczącym się reżyserom najmłodszego pokolenia - m.in. Pawłowi Miśkiewiczowi, Bartoszowi Szydłowskiemu, Remigiuszowi Brzykowi. Do osobistych osiągnięć reżyserskich Hussakowskiego należały m.in. Tańce w Ballybeg B. Friela – wzruszająca opowieść o „irlandzkich trzech siostrach”, Wesele E. Canettiego – epicki obraz skarlałego mieszczańskiego świata i Wielka magia E. de Filippo – rzecz o sile ludzkich złudzeń.

W latach 1999-2016 dyrektorem teatru był Krzysztof Orzechowski. Za jego kadencji debiutowali w Teatrze im. Juliusza Słowackiego uznani dziś reżyserzy – m.in. Maja Kleczewska. Spektakle realizowali m.in. Barbara Sass, Katarzyna Deszcz, Magdalena Łazarkiewicz, Tadeusz Bradecki, Maciej Wojtyszko, Rudolf Zioło, a także artyści młodszego pokolenia: Agata Duda-Gracz, Grzegorz Wiśniewski, Piotr Kruszczyński, Rafał Sabara, Maciej Sobociński.


Opracowanie: Diana Poskuta-Włodek