Anna Maria Krysiak choreograf

Początek spektaklu oznaczy podniesienie kurtyny Wyspiańskiego.

Tajemnicą "Wesela" Stanisława Wyspiańskiego jest przede wszystkim sposób jego oddziaływania, bo na Weselu – jak ujął to dowcipnie niegdyś Jan Błoński – polska publiczność nigdy się nie nudzi. Z zawartym w dramacie Wyspiańskiego wizerunkiem narodu zgadzali się niemal wszyscy: socjaliści, nacjonaliści, demokraci i konserwatyści. A przecież Wesele przedstawia społeczny i klasowy konflikt, trwający i wciąż się odnawiający, niemożliwy do zażegnania, wielorako antagonizujący pole polityki – podszyty gniewem, wściekłością, poczuciem krzywdy i pragnieniem zemsty.

Wielki finał dramatu, zmierzający długimi kadencjami do stanu uśpienia, rozbrojenia, do chocholego tańca, zwykło się odczytywać jako gorzką, wstrząsającą prawdę o społecznej niemocy, marazmie, anomii. A może jest na odwrót? Może ta perwersyjna, triumfalna i monumentalna scena uśmiercania społecznej energii wyzwala poczucie ulgi, uwalnia od lęku przed krwawą przemocą, zapewnia błogie uczucie wzniosłości i bezgrzeszności? Czy pulsująca w dramacie groźba rozpętania rewolucyjnych żywiołów zostaje zdławiona przez iluzję wspólnoty i towarzyszącą jej zawsze przemoc symboliczną? Czy dramat Wyspiańskiego nawiedzany jest przez widma podświadomości narodowej, jak zwykliśmy uważać, czy raczej przez trupy historii o znacznie większym zasięgu rażenia?

Każdy z nas zna pierwsze wersy inwokacji otwierającej Pana Tadeusza. Litwa jest ojczyzną Adama Mickiewicza, którą poeta stracił niczym zdrowie. Wspominając ową Litwę, pierwsze co przychodzi poecie do głowy, to przepiękne pola uprawne. Czy jednak zajmują go w ogóle historie ludzi, którzy te pola uprawiali? Pan Tadeusz już w tytule jest wyraźnie poświęcony historii szlachty; opowiada przecież historię ostatniego szlacheckiego zajazdu. Epopeja narodowa zdaje się w ogóle nie zauważać innego świata. Dla kogo jest więc pisana? Co my – współcześni – mamy właściwie wspólnego z historią wiecznie kłócących się szlachciców; historią, która kończy się kontraktowym ślubem czternastoletniej dziewczynki z tytułowym „Panem”? Czego dziś tak naprawdę ta historia uczy? I właściwie o czym jest? Mamy ją podziwiać czy nienawidzić?

Obsada:

• Agnieszka Judycka - Cappuccino - Rejent
• Karolina Kamińska - Zosia
• Marta Konarska - Telimena
• Natalia Strzelecka - Asesor, Płut
• Tomasz Augustynowicz - Klucznik Gerwazy
• Mateusz Bieryt - Ksiądz Robak
• Vitalik Havryla (gościnnie) - Tadeusz
• Marcin Kalisz - Chłop
• Tomasz Międzik - Kapitan Ryków, Generał Dąbrowski
• Marcin Sianko - Hrabia
• Wojciech Skibiński - Sędzia
• Tomasz Wysocki - Tadeusz Wojski