Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz (1979) reż. Stanisław Bareja

w ramach cyklu "Przywrócone arcydzieła"

Córka partyjnego dygnitarza oświadcza dyrektorowi Krzakoskiemu, że jest z nim w ciąży. Krzakoski, licząc na karierę, postanawia się z nią związać. Tylko najpierw musi rozwieść się z żoną. Wynajmuje fotografa, który ma znaleźć dowody jej niewierności.

Od Łukasza Maciejewskiego:
5 grudnia  95 urodziny obchodziłby Stanisław Bareja, dzień później  dowiedzieliśmy się o śmierci Stanisława Tyma, jego stałego kompana w sztuce i przyjaciela. Nasi mądrzy Stańczykowie PRL'u.  Nie planowałem tego w ten sposób, ale być może nie ma przypadków.
W styczniu w „Przywróconych arcydziełach” - po raz pierwszy – Stanisław Bareja i Stanisław Tym.
Do Krakowa przyjadą dwie wspaniałe aktorki, ikony aktorstwa i kina:Błaszczyk – Kasia Piórecka ze „Zmienników” o Ewa Wiśniewska – Anna w „Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz”, oraz  Andrzej Pągowski, jeden z najwybitniejszych polskich grafików, plakacistów – autor ponadczasowego plakatu do „Misia”
***
„Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz”.
Począwszy od tytułu, cały film Stanisława Barei jest jednym wielkim cytatem. Memem przed inwazją memów.
Sprawdziłem to w „Wkicytatach” - trzy bite strony dialogów, a prawie każdy wszedł do obiegowego języka. Każdy twórca by tak chciał, udało się niewielu. Barei na pewno. Mówimy Bareją, myślimy Bareją, tęsknimy Bareją, chociaż wcale nie tak często się do tego przyznajemy. Posypuję głowę popiołem, albo innym mięsem sprzedawanych w barejowskich kioskach z prasą. Trzeba było doczekać dziewięćdziesiątej (tak – dziewięćdziesiątej!) edycji „Przywróconych arcydzieł”, żeby objawił się Stanisław Bareja. Zasłużył na o wiele częstszą obecność. „Co mi zrobisz jak mnie złapiesz” - wciąż bawi, czasami zadziwia, zachwyca nie formą, a tekstem (rzadki precedens). No i role. Komediowy ton, co postać, to perełka. Krzysztof Kowalewski, Bronisław Pawlik, Stanisław Tym, Ewa Ziętek, Stefan Friedmann, Janusz Gajos, Zdzisław Maklakiewicz, Zofia Merle. Ale i muzyka Jerzego Derfla, zdjęcia Jana Laskowskiego, scenografia Allana Starskiego, kostiumy Wiesławy Starskiej.