(…) ,,Państwo/Der Staat” to spektakl wymagający – dla aktorów i dla widzów, pozostając przy tym szalenie intrygującym. Trudno o inny tytuł, w którym ze sceny pada tak wiele pytań, częściowo pozostawionych bez odpowiedzi; w którym słowa napisane tysiące lat temu przez jednego filozofa brzmią jak te wypowiadane przez wielu współczesnych polityków. Trudy, przed którymi stawia widza najnowsza premiera Teatru Słowackiego w Krakowie , sprawiedliwie wynagradza wysoki poziom intelektualnych rozważań, do których prowokuje spektakl (…)
naszteatr.pl
Zofia Olsztyńska
(…) W „Państwie/Der Staat" dominuje chęć przyjrzenia się fundamentom społeczeństwa, państwa, moralności, którą głosimy, i wcielania jej w praktyce. Spektakl Klaty to właściwie zbiór wypowiedzianych na głos myśli, które uwierają i niepokoją. Reżyser nie wierzy już w jeden system wartości, bo chyba nikt już w Polsce w niego nie wierzy. Powtarza za Sokratesem: czy opłaca się być sprawiedliwym? Gdzie szukać sprawiedliwości? Czy sprawiedliwość zawsze krzywdzi i poniża wrogów, a nagradza przyjaciół? I czy wtedy ta nasza nagroda wynagradza ich poniżenie? (…) Spektakl Klaty jest doświadczeniem trudnym w odbiorze, ale w każdym momencie wartym tego wysiłku. Myślenie, wątpienie, poszukiwanie zawsze będą cechą dobrego teatru. (…) Można czytać krakowski spektakl jako eksperyment formalny i zarazem test etyczny dla pogubionej publiczności, który skrywa debatę o współczesnych dylematach obywatelskich. Porozmawiajmy o tym, czym jest państwo. Jak je naprawimy, skoro jedni z nas uważają, że „demokracja jest tylko dla demokratów", a inni mówią: „my mamy inną interpretację prawdy niż ta wasza. Jest nasze prawo i wasze prawo". Jedni chcą zaprowadzić sprawiedliwość nawet w sposób obiektywnie niesprawiedliwy, inni w lęku przed sprawiedliwością unieważniają podział na dobro i zło, negują władzę, sądy, prawo. „Niesprawiedliwe jest to, że sprawiedliwość jest przeciwko mnie”. (…)
krakow.wyborcza.pl
Łukasz Drewniak
(….) Bohaterowie napisanego przez greckiego filozofa Platona ok. 380 r. p.n.e. „Państwa” mówią ze sceny krakowskiego Słowaka po starogrecku, a widzowie słuchają tłumaczenia w słuchawkach. Ten zabieg, razem z kolorowymi kostiumami i migającymi na wielkim telebimie równie fluorescencyjnymi wizualizacjami, miał pewnie pokazać, że podstawowe wartości, do których w Platońskich dialogach żmudnie próbuje się dobić Sokrates, są owinięte w warstwy pozłotek i zapośredniczone. Te wartości to prawda i sprawiedliwość w demokratycznym państwie – tematy gorące także dziś, w powyborczej Polsce, próbującej zdefiniować się na nowo po rządach PiS. Z rozległego tekstu Klata wybrał dialogi, w których rozmówcy Sokratesa utrzymują, że bardziej opłaca się uchodzić za sprawiedliwego, niż nim być, że sprawiedliwość to pomoc przyjaciołom i gnębienie wrogów, że o sprawiedliwości marzą słabi, z konieczności, bo gdyby zyskali siłę, wybraliby niesprawiedliwość. Ironiczny wydźwięk zyskują cenzorskie zapędy moralistów w imię budowy lepszego społeczeństwa. Pojawia się też znany motyw jaskini platońskiej, przypowieść o duszy w długim monologu po niemiecku przedstawia Linda Pöppel, a ostatnią mowę Sokratesa, skazanego przez lud na śmierć, Dominika Bednarczyk wygłasza po polsku. (…)
polityka.pl
Aneta Kyzioł
