Znachor

Niewielka, jasna aula wykładowa. Z przodu okrągła podłoga z białych płytek. Na lewej ścianie zawieszona biała umywalka. Na środku zielona kozetka. Za nimi półkoliście cztery rzędy drewnianych ław. Każdy wyżej od poprzedniego. W górę przez środek ław prowadzą czarne schody. W głębi wielkie okna. Na kozetce leży na plecach młoda blondynka z kręconymi włosami. To Marysia. Ubrana na różowo w futerko, krótką rozkloszowaną spódniczkę i kozaki do kolan. Z lewej szpakowaty mężczyzna z krótką brodą ubrany w złoty garnitur. To Znachor. Obchodzi kozetkę dookoła. Staje nad Marysią jak chirurg. Ręce zgięte w łokciach, dłonie uniesione palcami do góry. W ławach siedzą inni bohaterowie w jaskrawych, wielobarwnych strojach. Na tym tle biały napis Teatr imienia Juliusza Słowackiego w Krakowie. Marysia gwałtownie odwraca do nas głowę. Śpiewa. Bohaterowie wstają z ław. Poruszają barkami i ramionami w rytm muzyki. Znachor również. Zbliżamy się do jego twarzy. Mijamy ją. Zbliżamy się do uśmiechniętych bohaterów. Ci powoli schodzą na dół. Tańczą w miejscu wokół kozetki. Dołączają do śpiewu. Marysia wstaje z kozetki. Tańczy. Zbliżamy się i oddalamy od grupy. Na kozetce klęczy młody brunet ubrany na różowo w kurtkę i spodnie. To Leszek. Podryguje. Znachor wyciąga z kieszonki marynarki skalpel. Patrzy na nas. Zmienia się miejsce. Za Znachorem ściana drewnianej chałupy otoczonej kwitnącymi krzewami. Znachor ma długą brodę i błękitny sweter we wzór chmur nad wiejskim krajobrazem. Oddalamy się. Po lewej stoi brunetka w średnim wieku w długiej czarnej sukni. Śpiewa. Przed nimi zielona kozetka. Na niej leży na plecach Marysia. Znachor ugina ręce w łokciach jak chirurg. Pochyla się nad nią. Na tym tle wielki biały napis Znachor. Czarna plansza z białym napisem: Teatr imienia Juliusza Słowackiego w Krakowie, Dyrektor Naczelny i Artystyczny Krzysztof Głuchowski. Adres strony teatru na fejsbuku. Czarna plansza z białym napisem teatrwkrakowie.pl

Trailer składa się z ujęć w zwolnionym tempie z różnych momentów spektaklu. Postaci w jaskrawych, wielobarwnych, nowoczesnych kostiumach. Znachor to dobrze zbudowany szpakowaty brunet w średnim wieku. Ma brodę i spokojny wyraz twarzy. Ubrany w złoty garnitur. Półmrok. Niebiesko-czerwone światło. Naprzeciw nas Znachor. Po jego bokach dwóch młodych mężczyzn w lśniących zielonych kurtkach i krótkich złotych spodenkach. Za nim atrakcyjna blondynka w obcisłym, błyszczącym body. To Draby i Szansonistka. Na ich tle biały napis Teatr imienia Juliusza Słowackiego w Krakowie. Draby grają w jo-jo. Pod kurtkami gołe torsy. Przed nimi kartonowa sylwetka owczarka niemieckiego naturalnych rozmiarów. Brunetka w różowym kapelusiku, niebieskim swetrze i żółtej ludowej spódnicy w czerwone kwiaty. Za nią projekcja z wielkim, ryczącym jeleniem. Znachor w błękitnym swetrze we wzór chmur nad wiejskim krajobrazem. Pochyla się nad rozmarzoną Marysią. Marysia to młoda, uśmiechnięta blondynka z lokami. Ubrana na różowo w futerko i krótką, rozkloszowaną spódnicę. Starsza blondynka w garsonce w biało-czarne kwadraty odwraca głowę od Znachora. To Gospodyni. Szansonistka wtula się w plecy Znachora. Opiera głowę na jego ramieniu. Znachor pośrodku sceny. Patrzy w górę. Otwiera usta. Za nim niewielka scena ze złotą kurtyną i lustrami. Na niej Szansonistka. Bohaterowie rozmawiają ze sobą, kłócą się, tańczą. Różowe światło. Bokiem do nas szeroko uśmiechnięta Marysia. Obejmuje od tyłu w pasie młodego bruneta w różowej kurtce i spodniach. To Leszek. Ten wyciąga przed siebie ręce, jakby trzymał kierownicę motocykla. Wokół pozostali bohaterowie unoszą rytmicznie w górę fragmenty ubrań Marysi i Leszka, jakby rozwiewał je wiatr. Bokiem do nas Znachor w złotym garniturze. Na jego tle wielki biały napis Znachor. Czarna plansza z białym napisem: Teatr imienia Juliusza Słowackiego w Krakowie, Dyrektor Naczelny i Artystyczny Krzysztof Głuchowski. Adres profilu teatru na fejsbuku. Czarna plansza z białym napisem teatrwkrakowie.pl

Film składa się z krótkich ujęć z premiery spektaklu i bankietu popremierowego. Szklana ściana budynku Małopolskiego Ogrodu Sztuki. W oknach wielki plakat spektaklu. Na nim stół nakryty białym, haftowanym obrusem. Przy nim siedzą starszy brodacz w błękitnym swetrze we wzór chmur i brunetka w czarnej sukni. Patrzą na nas poważnie. Na pobielonej ścianie za nimi obraz Matki Boskiej. Na stole biały wazon z kwiatami. Przed plakatem przechodzą ludzie. Hol teatru ze ścianami z czerwonej cegły. Goście wchodzą przez główne drzwi po prawej. Przechodzą przed nami w przyśpieszonym tempie. Białe fłaje teatru w półmroku. W ścianie w głębi troje czarnych drzwi na widownię. Na ścianie wiszą w dwóch rzędach portrety aktorów teatru. Tłum gości. Witają się, rozmawiają. Otwarte drzwi na widownię. Goście wchodzą w przyśpieszonym tempie. Puste fłaje. Drzwi na widownię zamknięte. Urywki ze spektaklu. Przed grobem obsypanym kolorowymi kwiatami klęczy młody brunet w różowym garniturze. To Leszek. Na zielonej kozetce leży Leszek z gołym torsem. Wokół trzech mężczyzn i kobieta w ubraniach złotego koloru. Jeden z nich, starszy brodaty mężczyzna, to Znachor. Szansonistka – atrakcyjna blondynka w obcisłym błyszczącym body zerka na nas. Młoda blondynka w różowej sukience podskakuje uśmiechnięta. To Marysia. Widownia w półmroku. Osoby z obsługi wnoszą bukiety kwiatów. Owacje na stojąco. Na scenie aktorki i aktorzy w rzędzie kłaniają się. Fłaje teatru. Goście w przyśpieszonym tempie wchodzą przez drzwi od widowni. Zbliżenia na grupki gości podczas bankietu. Wśród nich aktorki i aktorzy grający w spektaklu. Dyrektor teatru Krzysztof Głuchowski przed długim stołem bankietowym nakrytym białym obrusem. Reżyser spektaklu Jakub Roszkowski uśmiecha się. Goście klaszczą. Śmieją się. Czarna plansza. Na środku duży biały napis Teatr imienia Juliusza Słowackiego w Krakowie, Dyrektor Naczelny i Artystyczny Krzysztof Głuchowski. Adres strony teatru na fejsbuku. Czarna plansza z białym napisem teatrwkrakowie.pl

Reportaż składa się z indywidualnych wypowiedzi twórców spektaklu. Są przeplatane urywkami ze spektaklu i trailera do niego nakręconego w auli wykładowej. Podczas ujęć ze spektaklu krążymy wokół bohaterów w jaskrawych, wielobarwnych strojach. Aula. W niej półkoliście cztery rzędy drewnianych ław. Z przodu na zielonej kozetce leży na plecach młoda, ubrana na różowo blondynka. To Marysia. Szpakowaty brodacz w złotym garniturze staje nad nią jak chirurg. To Znachor. Na tym tle biały napis Teatr imienia Juliusza Słowackiego w Krakowie. Marysia gwałtownie odwraca do nas głowę. Śpiewa. Wypowiedzi twórców. Reżyser Jakub Roszkowski, brunet w okularach. Następnie aktorzy. Lidia Bogaczówna, starsza blondynka z długimi włosami. Anna Tomaszewska, starsza blondynka z włosami do ramion. Maciej Jackowski, starszy szpakowaty brunet. Tomasz Augustynowicz, blondyn w średnim wieku. Marta Konarska, blond włosy zaplecione w warkocz dookoła głowy. Mateusz Bieryt, młody brodaty brunet w okularach. Adam Wietrzyński, młody brunet. Wojciech Skibiński, starszy blondyn. Dominik Stroka, brunet w średnim wieku. Katarzyna Zawiślak-Dolny, blondynka z włosami zaplecionymi na głowie w niewielkie kółka. Anna Syrbu, brunetka zaczesana gładko do tyłu. Na dole ekranu białą czcionką tłumaczenie z ukraińskiego: “Bardzo cieszę się, że mogę uczestniczyć w tej sztuce. Jestem bardzo szczęśliwa, że mogę dołączyć do tak wspaniałego kreatywnego zespołu, tak słynnego teatru w Krakowie. Jestem bardzo wdzięczna Zuzi, naszej trenerce wokalnej, która pracowała przy tej produkcji - za powierzenie mi tej piosenki. Ale muszę jednak przyznać się, że forma którą ona mi zaproponowała, na początku nie była dla mnie naturalna. Bardzo się bałam, że nie potrafię śpiewać w tak ludowy sposób. O to właśnie chodziło reżyserowi Jakubowi, o takie ludowe śpiewanie. I szczerze mówiąc, byłam trochę zestresowana, ale dzięki próbom i pracy z Zuzą chyba mi się udało. Teraz jestem bardzo zadowolona, że śpiewam pierwszą i drugą piosenkę w tym spektaklu.” Aula. Znachor ze skalpelem w dłoni. Patrzy na nas. Zmienia się miejsce. Za Znachorem ściana drewnianej chałupy otoczonej kwitnącymi krzewami. Znachor ma długą brodę i błękitny sweter we wzór chmur nad wiejskim krajobrazem. Oddalamy się. Po lewej stoi brunetka w średnim wieku w długiej czarnej sukni. Śpiewa. Przed nimi zielona kozetka. Na niej leży na plecach Marysia. Znachor ugina ręce w łokciach jak chirurg. Pochyla się nad Marysią. Na tym tle wielki biały napis Znachor. Czarna plansza z białym napisem: Teatr imienia Juliusza Słowackiego w Krakowie, Dyrektor Naczelny i Artystyczny Krzysztof Głuchowski. Adres strony teatru na fejsbuku. Czarna plansza z białym napisem teatrwkrakowie.pl