Zapisz się
do newslettera Teatru!

Bądź na bieżąco z naszym repertuarem, nowościami
i ofertami specjalnymi.

Newsletter

Wprowadź poprawny email
Dostępność EN
Przejdź do strony głównej Teatr w Krakowie im. J. Słowackiego
Teatr w Krakowie im. J. Słowackiego
Przejdź do strony głównej MOS
MOS
Przejdź do strony głównej Dom Rzemiosł Teatralnych
Dom Rzemiosł Teatralnych
Grafika przedstawia postać kobiety namalowaną grubą warstwą farby olejnej. Kobieta ma ciemną, niemal czarną twarz, której rysy są zarysowane ekspresyjnie, z grubymi pociągnięciami pędzla. Na głowie ma turkusowy chustę z różowymi i fioletowymi akcentami, zawiązaną wokół szyi. Na szyi nosi kilka sznurów czerwonych korali oraz złoty medalion. Ubrana jest w bogato zdobiony, ludowy strój — kolorową kamizelkę w odcieniach żółci, zieleni, niebieskiego i czerwieni, z kwiatowym wzorem. W tle, po obu stronach postaci, znajdują się delikatnie zarysowane wazony z kwiatami w pastelowych barwach. Całość utrzymana jest w stylu ekspresjonistycznym, z wyraźną teksturą farby i intensywnym kontrastem kolorów.
Wszystko
Home Spektakle

Polish Horror Story

1h 40min
> 18

Najbliższe terminy

luty
wt 03 19:00
Bilet do teatru
luty
śr 04 19:00
Bilet do teatru
marzec
pt 06 19:00
Bilet do teatru
marzec
sob 07 16:00
Bilet do teatru
marzec
nd 08 19:30
Bilet do teatru

A co jeśli Polska gra główną rolę w horrorze? Obsadzona po warunkach. I nie w jednym epizodzie, ale w wielu ciągnących się od stuleci sezonach? Co jeśli akcja dzieje się głównie na cmentarzu, gdzie za każdym nagrobkiem czai się wygłodniały upiór – dusza narodowego (anty) bohatera, wołająca o pokutę i rozgrzeszenie? Co jeśli zejście do piwnicy wywołuje gęsią skórkę, bo nigdy nie wiadomo na co się natrafi, co, skrzętnie skrywane, wylezie na powierzchnię i zafajda cały dom? Co jeśli kilka ruchów łopatą może wywołać duchy przeszłości, których już nigdy nie będziemy w stanie się pozbyć? Które zostaną z nami, narzucając swoją narrację i swoją estetykę? Co jeśli przez to nie zauważymy tego, co naprawdę istotne? Nawet jeśli wyląduje nam przed samymi oczami. Co jeśli wszystko to teatr?

„Polish Horror Story” to utrzymany w konwencji horroru teatr nostalgiczno-wyzwoleńczy. Groteskowa podróż przez nadwiślański krajobraz, gdzie „potrąca się mogiłę co krok”, gdzie śmiech i łzy, absurd i nadęta powaga łączą się w ten wyjątkowy eliksir, który rozpoznajemy po jednej nutce. To historia o kraju toczącym nieustanną walkę między esencją a kostiumem.

Obsada:

  • Karolina Kazoń - MUZA
  • Magdalena Osińska - ZOŚKA 
  • Marta Waldera - MATKA / REDAKTORZYNA O WYGLĄDZIE PINGWINA 
  • Wojciech Dolatowski - DORIS / ARNIE
  • Rafał Dziwisz - WACŁAW / SZEF WSZYSTKICH SZEFÓW 
  • Daniel Malchar - GUSTAV
  • Antoni Milancej - WOLF
  • Dominik Stroka - NARĄBANY IDEAŁAMI DZIENNIKARZ PROSTO Z WESELA

Licencja na korzystanie z muzyki ilustracyjnej oraz ilustracji muzycznej została udzielona przez Stowarzyszenie Autorów ZAiKS

Obsada:

Karolina Kazoń MUZA
Magdalena Osińska ZOŚKA
Marta Waldera MATKA / REDAKTORZYNA O WYGLĄDZIE PINGWINA
Wojciech Dolatowski DORIS / ARNIE
Rafał Dziwisz WACŁAW / SZEF WSZYSTKICH SZEFÓW
Daniel Malchar GUSTAV
Antoni Milancej WOLF
Dominik Stroka NARĄBANY IDEAŁAMI DZIENNIKARZ PROSTO Z WESELA

Trailer

wideo: Łukasz Kurek

Zdjęcia ze spektaklu

fot. Joanna Siwiec & Bartek Barczyk
Zdjęcie grupy sześciu osób. Dwaj mężczyźni ubrani w kombinezony robocze, wyciągają ręce w górę. Trzy osoby ubrane w proste garnitury, na głowie mają perukę z wysokim czołem. Na środku stoi kobieta w kostiumie przypominającym krakowski strój ludowy, z warkoczami i pomalowaną twarzą. W tle na ścianie napis w stylu horroru: POLISH HORROR SHOW. Scena oświetlona jest intensywnym zielonym światłem.
Trzej aktorzy stoją na scenie oświetlonej intensywnym zielonym światłem. Dwóch z nich ma na sobie kombinezony przypominające stroje robocze lub ochronne. Aktor po lewej trzyma profesjonalną kamerę w dłoniach, a aktor po prawej duży mikrofon na wysięgniku zakończony czarną, włochatą osłoną. Obaj uśmiechają się szeroko, patrząc na siebie. Pomiędzy nimi stoi trzeci aktor w ciemnozielonej kamizelce, koszuli i zawiązanej apaszce, również uśmiechnięty. Tło sceny jest ciemne, lekko zamglone, z zarysem drzew, co nadaje scenie tajemniczy klimat.
Scena teatralna spowita gęstym dymem. Po lewej stronie stoi kobieta w krótkich szortach, wysokich butach i czarnej bluzie. Śpiewa lub mówi do mikrofonu na statywie. W centrum sceny znajduje się duży, srebrzysty obiekt w kształcie latającego spodka (UFO), częściowo zanurzony w dymie, z którego wydobywa się pomarańczowe światło, sugerujące pożar lub lądowanie. Po prawej stronie troje aktorów w zielonych kostiumach wspina się na powierzchnię spodka. Na pierwszym planie, usypany jest kopczyk z siana, przykryty białym materiałem. Na ziemi czarne kamyczki.
Scena teatralna oświetlona intensywnym, zielonym światłem, przypominającym mroczny, leśny klimat. Na pierwszym planie stoi aktor w rozpiętej koszuli i skórzanej kamizelce, z wyrazistą mimiką twarzy. W prawej dłoni trzyma realistyczny rekwizyt — odciętą, pokrytą sztuczną krwią głowę z długimi, ciemnymi włosami, nadającą scenie upiorny charakter. W tle siedzi inna postać ubrana w rozłożysty, zielony kostium, z burzą kręconych włosów. Patrzy w stronę akcji. Za nimi widać fragment scenografii przedstawiającej ciemny las oraz element przypominający metaliczny spodek UFO. Atmosfera sceny jest tajemnicza, niepokojąca.
Scena teatralna oświetlona intensywnym, zielonym światłem. Na pierwszym planie aktor w dużym, przerysowanym kostiumie przypominającym strój zrobiony ze słomy lub trawy. Trzyma w wyciągniętej dłoni pistolet i celuje przed siebie, z wyrazem determinacji i napięcia na twarzy. Obok niego stoją inni aktorzy. Jeden w jasnozielonym kombinezonie, drugi w kamizelce i koszuli. Obserwują sytuację z powagą. W tle widać jeszcze dwie postaci oraz fragment metalicznego obiektu przypominającego spodek UFO. Nad sceną świecą reflektory i unosi się dym, co tworzy atmosferę grozy.
Scena teatralna oświetlona intensywnym, białym światłem. Na scenie znajduje się siedem osób w fantazyjnych kostiumach, w których dominują odcienie zieleni. Na pierwszym planie siedzi postać w zielonym stroju i kapeluszu. Trzyma za bezwładną rękę osoby, która leży obok. Po prawej stronie klęczy inna postać w kostiumie ze słomy. Na drugim planie, po prawej stronie kobieta w czarnym stroju i długich butach śpiewa lub mówi do mikrofonu. W tle trzy osoby w zielonych kostiumach – jedna w szerokiej, tiulowej sukni, dwie pozostałe w kombinezonach – wykonują dynamiczne gesty. Na ziemi rozrzucone są rekwizyty: fragmenty zbroi, chełmy, kosze i inne przedmioty tworzące chaotyczny krajobraz po katastrofie. W tle po prawej stronie fragment statku kosmicznego.
Trzy osoby na scenie teatralnej oświetlone intensywnym, zielonym światłem. Po lewej stronie stoi mężczyzna w skórzanej kamizelce, koszuli z bufiastymi rękawami i apaszką pod szyją. Patrzy spokojnie na dwie postaci po prawej. Pośrodku osoba o ogolonej głowie, ubrana w długą suknię z koronkowymi rękawami, wykonuje dramatyczny gest, z szeroko otwartymi ustami i uniesionymi dłońmi, jakby w emocjonalnym monologu. Obok niej stoi postać z długimi, kręconymi włosami w obszernej, falbaniastej sukni, również w zielonym odcieniu, pochylona w stronę pozostałych. W tle widoczny fragment konstrukcji przypominającej statek kosmiczny z okrągłymi oknami.
Scena teatralna oświetlona intensywnym, zielonym światłem. Na środku stoi kobieta w obszernej, długiej sukni z koronkowym kołnierzem i szerokimi rękawami. Stoi na dużym stole. Maha długą wstążką, która unosi się spiralnie w powietrzu. Za nią na krześle siedzi postać ubrana w kostium ze słomy. W tle postać w tiulowej sukience i mężczyzna w koszuli i kamizelce. Na ścianach projekcje przypominające tapetę ścienną z barokowym wzorem oraz dwa owalne portrety w ramach. Scena oświetlona zielonym światłem.
Scena teatralna oświetlona zielonym światłem, z projekcją wielkich księżyców i gwiazd na tle przypominającym kosmos. W centrum przy długim stole siedzi mężczyzna w okularach, białej koszuli i skórzanej kamizelce. Na stole przed nim leży realistyczny rekwizyt przypominający odciętą głowę, obok stoi szklana butelka. Po prawej stronie, częściowo w cieniu, siedzi postać w kostiumie pokrytym słomą. Atmosfera jest mroczna, tajemnicza i surrealistyczna.
Osoba o długich, jasnych włosach stoi na scenie oświetlonej zielonym światłem. Trzyma w ręce rekwizyt przypominający pistolet. Ubrana jest w czarną kurtkę, siatkowe rajstopy i skórzaną uprząż sado maso. Wygląda jakby krzyczała lub się śmiała. W tle widać ciemne elementy scenografii, w tym fragment dużego, metalicznego obiektu przypominającego statek kosmiczny.
Projekcja cmentarza wyświetlana na ścianie. Rząd kamiennych krzyży nad którymi świeci ogromny księżyc za mgłą. Obok fragment statku kosmicznego. Przestrzeń oświetlona mocnym, zielonym światłem.
Scena oświetlona intensywnym zielonym światłem. Na pierwszym planie osoba z długimi, jasnymi włosami leży na ziemi z jedną nogą uniesioną w górę. Ubrana w czarną kurtkę, siatkowe rajstopy, uprząż sado maso i kurtkę puchową. W tle stoi mężczyzna w okularach, koszuli, skórzanych spodniach i kamizelce. Trzyma aparat fotograficzny i patrzy na leżącą postać. Tło jest ciemne.
Scena oświetlona intensywnym, zielonym światłem. Na pierwszym planie osoba w obszernej, zielonej sukni z bogatymi zdobieniami i burzą rudych włosów wykonuje dramatyczny gest. W tle inna postać w zwiewnej tiulowej sukni tańczy z długą wstęgą, tworząc płynny ruch w powietrzu. Na ścianie widoczne jest duże, ozdobne lustro lub portret z twarzą starszego mężczyzny, dodające scenie tajemniczego, surrealistycznego charakteru.

Sesja zdjęciowa

fot. Regina Zawadzka - Bigaj
Na zdjęciu trzy kobiety i pięciu mężczyzn. Stoją w grupie, wszyscy patrzą w obiektyw aparatu. Dwaj mężczyźni na pierwszym planie ubrani są w kostiumy, które wyglądają jak ciało z odsłoniętymi mięśniami. Wyciągają ręce do ciągnącej, zielonej mazi, która spływa między nimi. Obok kobieta w białej, tiulowej spódnicy. Obok mężczyźni w ciemnych ubraniach. Jeden z nich ma na sobie sutannę. Wśród nich stoi kobieta w różowej, cekinowej bluzce i bujnych, roztrzepanych, natapirowanych włosach. Ma mocny, ciemny makijaż. W tle talerze satelitarne i ciemne chmury.
Trzy osoby siedzą na łóżku szpitalnym na zewnątrz — po bokach dwie kobiety w identycznych czerwonych sukienkach, czarnych perukach i mocnym makijażu. Uśmiechają się niepokojąco. Między nimi postać w kaftanie bezpieczeństwa z groteskową maską o wyłupiastych oczach. Trzyma w ustach magnetowidową kasetę.
Czarno-białe zdjęcie. Z ekranu małego, starego telewizora wystają ręce manekina. Dłonie wydają się łapać głowę kobiety w mocnym makijażu i natapirowanych włosach z szerokim uśmiechem. Na ekranie widać twarz starszego mężczyzny w okularach, wyglądającego na zaskoczonego lub przerażonego.
Mężczyzna w kaftanie bezpieczeństwa stoi przed ścianą z dużymi, przemysłowymi wentylatorami. Spogląda w bok z zaskoczoną miną. Ma na sobie białe, góralskie spodnie.
Mężczyzna w białym stroju siedzi przywiązany do metalowej konstrukcji, owinięty taśmą magnetofonową. W ustach trzyma kasetę VHS z napisem „Polish Horror Story”. Włosy zasłaniają część jego twarzy. Ma groźne spojrzenie.
Kobieta w zielonej marynarce i jasnej spódnicy unosi się poziomo w powietrzu w dynamicznej pozie, jakby została podrzucona lub leciała. Leci w kierunku rzeźby złożonej z ludzkich nóg i starego, małego telewizora, z którego wystają ręce. W tle widać park z drzewami i budynkiem. Gromadzą się ciemne, dramatyczne chmury.
Z ekranu małego, starego telewizora wystają ręce manekina. Dłonie wydają się trzymać głowę kobiety w mocnym makijażu i natapirowanych włosach. Kobieta szeroko się uśmiecha w kierunku fotografa. W tle drzewa.
Kobieta z rozczochranymi włosami i wyrazistym makijażem śmieje się złośliwie, wkładając mężczyźnie do ust taśmę magnetyczną z miski stojącej na stole. On ubrany jest w białą koszulę i czapkę przypominającą wojskowy kaszkiet. Mężczyzna wygląda na przerażonego.
Mężczyzna w bordowej marynarce trzyma przed oczami kasetę VHS z napisem „Polish Horror Story”, jakby używał jej jak okularów. Ma zaskoczony wyraz twarzy. W tle zielone drzewa w słoneczny dzień.
Czarno-białe zdjęcie kobiety z mocnym makijażem i rozczochranymi, natapirowanymi włosami. Stoi na dachu budynku. Ubrana jest w tiulową spódnicę i top na ramiączkach. Stoi pewnie z ręką na biodrze, patrzy prosto w obiektyw.
Mężczyzna w granatowej, ozdobnej marynarce siedzi przy grobie z kartką z napisem „Tu leży matka”. Patrzy w górę. Na jego twarzy nie ma emocji. W tle widać ciało kobiety ułożone w otwartym grobie.
Kobieta w zielonej tiulowej spódnicy i czarnym topie pozuje w dynamicznej, buntowniczej pozie na dachu budynku. Trzyma mikrofon, wystawia język i pokazuje gest dłoni w stylu rockowym. Siedzi na pomarańczowym, małym, starym telewizorze z wyświetlonym na ekranie jej własnym zdjęciem. W tle zielone drzewa.
Grupa osób w teatralnych kostiumach pozuje dynamicznie na trawiastej polanie przed dużymi antenami satelitarnymi. W centrum kadru znajduje się kobieta w jasnoróżowej tiulowej sukience, unosi ręce do góry. Wokół niej stoją i klęczą postaci w różnorodnych kostiumach - od ciemnych, długich szat po barwne, futurystyczne stroje. Z przodu, mężczyzna w stroju przypominającym ludzkie ciało z odsłoniętymi mięśniami, mierzy z dużej broni. W tle widać ogromne anteny satelitarne. Nad nimi gromadzą się ciemne chmury.
Zdjęcie wykonane z góry, przedstawia grupę osób ustawionych ciasno w wąskim przejściu między budynkiem a poręczą balkonu. To trzy kobiety i pięciu mężczyzn. Ubrani są w różnorodne, ciemne stroje. W centrum dwóch mężczyzn w strojach przypominających ludzkie ciało z odsłoniętymi mięśniami, trzymają stary telewizor. Inni uczestnicy wyginają ciała i unoszą ręce w ekspresyjnych pozach.
Na zdjęciu widać mężczyznę w bordowej marynarce i jasnoniebieskiej koszuli. Postać ma zaskoczoną lub podejrzliwą minę. Spogląda w bok, w kierunku małego, metalicznego obiektu w kształcie latającego spodka na jego ramieniu. W tle drzewa.
Na zdjęciu widać trzy ludzkie głowy ustawione w rzędzie, wystające zza zardzewiałych, metalowych belek. Po lewej stronie znajduje się osoba z rozwichrzonymi włosami i bladą, upiorną twarzą z białymi oczami i ciemnym makijażem, przypominająca postać z horroru. W centrum widać osobę o poważnym wyrazie twarzy, z wieńcem z różowych i białych kwiatów na głowie. Po prawej mężczyzna z krótkimi włosami i zarostem, patrzy spokojnie przed siebie. W tle ogrodzenie i gęste zielone krzewy.
Na zdjęciu znajdują się dwie kobiety o krótkich, czarnych włosach i wyrazistym, mrocznym makijażu oczu i ust. Ubrane są w identycznie koronkowe, czerwone sukienki o rozkloszowanym kroju. Każda z nich trzyma w ręku czerwony balon na sznurku. Stoją obok siebie na zewnątrz, na tle zielonych drzew, w lekkim cieniu.
Na zdjęciu widać osobę o potarganych włosach i zielonej twarzy. Siedzi w nagrobku z kartonowym napisem „Tu leży matka”. Wygląda, jakby wychodziła z grobu. Trzyma łyżkę i zjada z miski jasnozieloną, ciągnącą się maź. Wokół widać opadłe liście i rośliny.
Na zdjęciu widać trzy osoby siedzące przy nagrobku z kartonowym napisem „Tu leży matka”. Pośrodku znajduje się kobieta o bladej twarzy i rozczochranych włosach, wyglądająca jak zombie lub duch. Wygląda, jakby wychodziła z grobu. Po lewej stronie opiera się o nią osoba w koronkowej, jasnej sukni i wianku z różowych kwiatów, a po prawej siedzi mężczyzna w granatowym, ozdobnym fraku ze złotymi zdobieniami, wsparty na dłoni w melancholijnej pozie. Na grobie leży długi różaniec z kasztanów i fragment białego materiału.
Na zdjęciu młoda kobieta. Ma spięte włosy i mocny makijaż z ciemnymi cieniami wokół oczu. Ubrana jest w jasny kaftan z grubymi pasami i metalowymi klamrami, przypominający kaftan bezpieczeństwa. W tle widoczna jest metalowa konstrukcja schodów lub drabiny, oświetlona ciepłym światłem słonecznym.

Partnerzy Teatru

Patroni medialni premiery

Partner premiery

Patroni medialni Teatru

Spektakl bierze udział w 32. Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej.

Ogólnopolski Konkurs na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej ma na celu nagradzanie najciekawszych poszukiwań repertuarowych w polskim teatrze, wspomaganie rodzimej dramaturgii w jej scenicznych realizacjach, popularyzację polskiego dramatu współczesnego oraz poszerzenie pola krytyki teatralnej dzięki obecności członków Komisji Artystycznej na spektaklach w ośrodkach teatralnych w całym kraju i ich działalność recenzencką.

Konkurs organizowany jest przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie.

Koordynatorem merytorycznym Konkursu jest Dominik Gac, zaś organizacyjno-finansowym Maria Stępkowska.
'1989' - spektakl Sylwestrowy 'Znachor' - spektakl Sylwestrowy 1989 1989 / spektakl w Gdańsku Antygona Australia Bóg, ja i pieniądze Botticelli Chory z urojenia Ciało i krew albo niewypowiedziane Czerwone i czarne Debil Dziady Hanna Bieluszko - "SIADAP albo artystka z jajami' IMPRO KRK Impro KRK Underground Kobieta i życie Kobieta i życie - spektakl w Katowicach Lalka Lepper. Będziemy wisieć albo siedzieć Magiczna rana Martyna Krzysztofik jako "MASAŻYSTKA" O dwóch doktorach i jednej pacjentce Od nowa Opowieść wigilijna Pan Tadeusz Pani Bovary. Możliwa historia Państwo / Der Staat Pokój Polish Horror Story Proszę Państwa, Wyspiański umiera Romeo i Julia Serce ze szkła. Musical Zen Simona K. Wołająca na puszczy Smok! Spóźnione odwiedziny Szczeliny istnienia SZYMBORSKA. KROPKI, PRZECINKI, PAPIEROSY SZYMBORSKA. KROPKI, PRZECINKI, PAPIEROSY Tak zwana ludzkość w obłędzie Ulisses Wahazar Wegetarianka Wesele Wielki Gatsby WYDARZENIE ZEWNĘTRZNE - ADRIA ART / 'Berek, czyli upiór w moherze' WYDARZENIE ZEWNĘTRZNE - ADRIA ART / 'Oszuści' WYDARZENIE ZEWNĘTRZNE - ADRIA ART / Cohen w Teatrze Wyspa Wyzwolenie Znachor Znachor / spektakl w Rzeszowie