Teatr w Krakowie im. J. Słowackiego - Spóźnione odwiedziny

Spóźnione odwiedziny

Autor: Jordan Tannahill
Przekład: Klaudyna Rozhin
Reżyseria, opracowanie tekstu, opracowanie muzyczne: Iwona Kempa
Asystenci reżysera: Błażej Biegasiewicz, Stanisław Chludziński
Scenografia i kostiumy: Joanna Zemanek
Inspicjentka: Iwona Cieślik

Producentka: Oliwia Kuc

Zobacz wszystkich

Teatr w Krakowie im. J. Słowackiego - Dom Machin
Premiera: 28.03.2021
Bilety

80 minut

> 15

Najbliższe terminy

maj

sob 31 19:00

czerwiec

nd 01 19:00

Zaczyna się trochę jak w Bogu mordu Yasminy Rezy: dwa małżeństwa spotykają się, by porozmawiać o problemie, który skłócił ich dzieci. Tym razem jednak nie będzie śmiesznie, bo i temat nie nastraja do żartów. Wykluczenie, hejt w internecie, wreszcie samobójstwo – to problemy, które porusza ten tekst i które rozpaliły pospektaklowe dyskusje wśród publiczności w Kanadzie czy na West Endzie. Jak ta historia może rezonować w Polsce? W dzisiejszej Polsce?

Spóźnione odwiedziny (tytuł angielski "Late Company"), to fascynująca sztuka niewystawianego dotąd w Polsce, a niezwykle już cenionego na świecie młodego kanadyjskiego artysty – Jordana Tannahilla.

Prawa autorskie do sztuki "Late Company" reprezentuje Marquis Entertainment Inc. www. Mqlit.ca, a w Polsce Agencja ADiT Elżbieta Manthey.

Światowa prapremiera sztuki "Late Company" była w 2013 roku w Suburban Beast i surface/underground theatre w ramach SummerWorks Performacne Festival (Toronto).

Obsada:

Dominika Bednarczyk - Daria,
Aleksander Gałązka / Marcin Piotrowiak (dublura) - Piotr,
Natalia Strzelecka - Tamara,
Maciej Jackowski - Andrzej,
Marcin Sianko - Jan,
Jakub Suwiński - Kuba.

Czytaj wszystko

Marcin Sianko nagrodzony

Marcin Sianko otrzymał nagrodę indywidualną za spektakl „Spóźnione odwiedziny” w reżyserii Iwony Kempy, na XX Festiwalu Dramaturgii Współczesnej „Rzeczywistość przedstawiona” w Zabrzu.

Zdjęcia ze spektaklu

fot. Bartek Barczyk © Teatr im. J. Słowackiego w Krakowie

Na zdjęciu trzy osoby. Mężczyzna i kobieta stoją wyprostowani i patrzą przed siebie. Kobieta ma na sobie białą koszulę i zielone spodnie. Mężczyzna ubrany jest w jasną koszulę i czarne spodnie. Obok nich stoi duży stół, na nim leży chłopak. Wygląda tak, jakby leżał w trumnie. Jest ubrany w czarne, skórzane spodnie i błyszczący sweter. Tło jest ciemne.

Na zdjęciu trzy osoby, wszyscy siedzą przy długim stole. Po prawej stronie, odsunięty od stołu, siedzi młody chłopak. Jest smutny, patrzy przed siebie. Obok niego, blisko stołu, siedzi wyprostowana kobieta w czarnej sukience w brązowe kropki. W dłoniach nerwowo ściska torebkę. Obok niej siedzi kobieta w białej koszuli. Kobiety przyglądają się sobie. Po lewej stronie siedzi chłopak w błyszczącym swetrze. W dłoniach trzyma kamerę, skierowaną poza kadr. Na ciemnej ścianie wyświetlana jest twarz innego mężczyzny.

Na zdjęciu dwie kobiety. Pierwsza pochyla się nad stołem, na którym leży miska z niebieską masą. Podnosi do góry dłoń, która zabrudzona jest niebieską papką. Patrzy zdziwiona przed siebie. Za nią siedzi kobieta w czarnej sukience w brązowe grochy. Patrzy na kobietę przed sobą. Tło jest czarne.

Na zdjęciu kobieta i mężczyzna. Kobieta ma na sobie czarną sukienkę w brązowe kropki. Pochyla się nad stołem i sięga po miskę. Obok siedzi chłopak w czarnym, błyszczącym golfie. Kręci kamerą ruchy dłoni kobiety. Na ścianie za nimi wyświetlany jest obraz z jego kamery.

Na zdjęciu mężczyzna w białej koszuli i ciemnych spodniach. Stoi przy stole, na którym jest miska z niebieską masą. Mężczyzna ma wyciągniętą przed siebie dłoń, jakby na coś wskazywał palcem. Za nim na ścianie wyświetlana jest projekcja. Na projekcji widać zwielokrotnioną sylwetkę tego mężczyzny.

Na zdjęciu trzy osoby. Pięćdziesięcioletni mężczyzna w jasnej koszuli siedzi przy stole. Patrzy przed siebie bez emocji. Obok niego dwudziestolatek w czarnym, błyszczącym golfie z kamerą w dłoniach. Ma opuszczoną głowę, spogląda na starszego mężczyznę. Po prawej stronie jest kobieta. Stoi w cieniu. W tle projekcja obrazu z kamery chłopaka. Na całej ścianie wyświetla się twarz chłopaka.

Na zdjęciu mężczyzna i kobieta stoją przy stole. On wyciąga z drewnianego pudełka kartkę papieru. Ona stoi z założonymi rękami. Przygląda się mężczyźnie. Tło jest szare.

Na zdjęciu trzy osoby. Dwaj mężczyźni siedzą naprzeciwko siebie. Są bardzo poważni, patrzą na siebie. Między nimi stoi kobieta. Ma krótkie, czarne włosy i białą koszulę. Jest zdenerwowana, krzyczy. Tło jest szare.

Na zdjęciu kobieta w czarnej sukience w beżowe kwiaty. Rozkłada ręce w geście bezradności. W dłoniach trzyma kieliszek i karafkę z zielonym płynem. Za nią w mroku siedzi chłopak. Tło jest czarne.

Na zdjęciu kobieta i chłopak siedzą za stołem. Kobieta w średnim wieku przytula się do nastoletniego chłopaka. Kobieta jest smutna. Chłopak obejmuje ją. Jest smutny, patrzy przed siebie. Tło jest niebieskie.

Na zdjęciu trzy osoby. Na pierwszym planie chłopak opiera się o stół. Ma na sobie błyszczący, czarny golf. Śpiewa. Za nim młody chłopak i kobieta w koszuli siedzą przy stole. Tło jest niebieskie.

Na zdjęciu młody chłopak. Jego twarz wypełnia cały kadr. Śpiewa trzymając obie dłonie na mikrofonie. Ma zamknięte oczy. Tło jest niebieskie.

Sesja zdjęciowa do spektaklu

fot. Bartek Barczyk © Teatr im. J. Słowackiego w Krakowie

Na zdjęciu wąskie i szare pomieszczenie, jakby korytarz. W nim stoi oparty plecami o ścianę chłopak. Jedną nogę unosi do góry i opiera o ścianę naprzeciwko. Chłopak ma na sobie płaszcz w lamparcie cętki oraz jeansy. Jest bez koszulki i w kolorowych skarpetkach. Spogląda przed siebie. Jest roześmiany.

Ujęcie z lotu ptaka.Młody chłopak leży na białej podłodze. Ma na sobie tylko jeansowe spodnie. Rozkłada ręce. Z jego dłoni wypływa kałuża krwi. Wygląda jakby odebrał sobie życie.

Ujęcie z lotu ptaka. Na zdjęciu młody chłopak leży na białej podłodze. Ma na sobie tylko jeansowe spodnie. Ma podkulone nogi i ręce rozłożone na boki. Z jednej dłoni wypływa kałuża krwi. Wygląda jakby odebrał sobie życie.

Na zdjęciu trzy osoby stoją w rzędzie. Na środku młody chłopak w jeansach i białym golfie. Patrzy przed siebie. Sprawia wrażenie, jakby skrywał jakąś tajemnicę. Po jego prawej stronie stoi kobieta, po lewej mężczyzna. Oboje stoją plecami do widzów. Patrzą na ścianę. Na niej wyświetlone zdjęcie chłopaka, który leży na podłodze i z jego dłoni wypływa krew.

Na zdjęciu trzy osoby. To mężczyzna, kobieta i młody chłopak. Wszyscy przyglądają się zdjęciu wyświetlanemu na ścianie.Cienie, które rzucają ich sylwetki sprawiają wrażenie, jakby byli częścią wydarzenia z tej fotografii. Na zdjęciu jest młody chłopak, który podciął sobie żyły.

Na środku stoją dwie osoby. Kobieta obejmuje młodego chłopaka. On ma opuszczone ręce, spogląda na kobietę. W tle wyświetlone jest jego zdjęcie. Leży tam na podłodze, a z jego dłoni wpływa krew. Wygląda, jakby odebrał sobie życie.

Na pierwszym planie młody chłopak. Stoi z założonymi rękami. Patrzy przed siebie, jest zdenerwowany. W tle wyświetlane jest zdjęcie innego chłopaka, który podciął sobie żyły. Chłopak z przodu rzuca cień na ścianę, który sprawia wrażenie jakby stał nad samobójcą.

Dwie kobiety i dwaj mężczyźni stoją w rzędzie pod ścianą. Ubrani są bardzo elegancko w koszulę i ciemne spodnie. Każdy z nich wygląda na zmartwionego. Za nimi na ścianie wyświetlane jest zdjęcie chłopaka, który podciął sobie żyły.

Na zdjęciu pięć osób stoi w rzędzie pod ścianą. Są to dwie kobiety, dwaj mężczyźni i młody chłopak. Każdy z nich jest zmartwiony i smutny. Za nimi na ścianie wyświetlane jest zdjęcie chłopaka, który podciął sobie żyły. Zdjęcie sprawia wrażenie, jakby ci ludzie byli oskarżani o udział w śmierci chłopaka.

Na zdjęciu mężczyzna w średnim wieku. Jest ubrany w białą koszulę i garnitur. W dłoniach trzyma czarno-białe zdjęcie przedstawiające chłopaka opierającego się o ściany wąskiego korytarza. Mężczyzna jest smutny. Tło jest czarne.

Kobieta siedzi na czarnym fotelu. W dłoni trzyma dwie fotografie, na których jest młody chłopak. Obok kobiety na oparciu fotela siedzi mężczyzna w czarnym garniturze. Oboje są smutni i wystraszeni. Tło jest czarne.

Na zdjęciu mężczyzna i kobieta. Stoją przy stoliku, na którym stoi włączony monitor. Obok nich na ścianie i podłodze stoi kilka mniejszych i większych monitorów. Każdy z nich pokazuje zdjęcie twarzy chłopaka w deszczu. Zdjęcie sprawia wrażenie, jakby ci ludzie żegnali się z chłopakiem z ekranu.

TRAILER SCENA

Piosenka

Recenzje:

Iwona Kempa do spektaklu wybrała wypróbowaną, znakomitą starą (metaforycznie oczywiście) gwardię Teatru Słowackiego. Dominika Bednarczyk, Natalia Strzelecka, Marcin Sianko i Maciej Jackowski stworzyli wyraziste postaci, charakterologicznie całkowicie od siebie różne. Niczym cztery żywioły. Tak naprawdę cały konflikt rozgrywa się pomiędzy nimi. Kuba (Jakub Suwiński) jako dziecko jest ustawiony na zupełnie innej pozycji, jak pisałam wcześniej, na pozycji quasi-ofiary. Każdy z aktorów, grających rodziców, potencjalnie może mieć własne dzieci. Każde z nich może obudzić się w sytuacji swojego bohatera. Każde z nich potraktowało temat jak własną historię. I są w niej bardzo autentyczni. Czytaj więcej >>

Dziennik Teatralny Kraków

Maria Piękoś-Konopnicka

... nie pierwszy raz Iwonie Kempie udało się stworzyć przemyślany, refleksyjny i bardzo realistyczny w swej wymowie spektakl, będący przy tym doskonałym studium relacji międzyludzkich towarzyszących przeżywaniu tragedii. Reżyserka daleka jest od udzielania jakichkolwiek rad. Pokazuje i sugeruje przez sposób prezentacji realne zagrożenie, zachowując przy tym powagę i delikatność i konsekwentnie trzymając na wodzy nie tylko własne emocje i utrzymując wspomnianą już bardzo swoistą i wymagającą głębokiego przemyślenia i przepracowania każdego elementu równowagę budującą ten głęboko wstrząsający sceniczny spektakl. Czytaj więcej >>

kulturatka.pl

Iwona Pięta

Hejt, samobójstwo homoseksualnego nastolatka: Teatr Słowackiego sięga po społeczne tematy. Z jakim skutkiem?

Ważny i aktualny temat (samobójstwo homoseksualnego nastolatka spowodowane hejtem), tekst porządnie skonstruowany i napisany, ale spektakl "Spóźnione odwiedziny", choć ogląda się z zainteresowaniem, pozostawia niedosyt. Czytaj więcej >>

wyborcza.pl

Joanna Targoń

Zapisz się do newslettera Teatru!

Newsletter