Zapisz się
do newslettera Teatru!

Bądź na bieżąco z naszym repertuarem, nowościami
i ofertami specjalnymi.

Newsletter

Wprowadź poprawny email
EN
Przejdź do strony głównej Teatr im. Juliusza Słowackiego
Teatr im. Juliusza Słowackiego
Przejdź do strony głównej Scena MOS
Scena MOS
Przejdź do strony głównej Dom Rzemiosł Teatralnych
Dom Rzemiosł Teatralnych
Na zdjęciu młody mężczyzna i kobieta. On trzyma ją oburącz za twarz, ona odchyla się i ma otwarte usta jakby krzyczała. Są ubrani współcześnie, na głowach mają uniesione, plastikowe przyłbice z lampkami na czole. Za nimi blado czerwone światło.
Na zdjęciu młody mężczyzna i starsza kobieta. On siedzi i patrzy zamyślony w górę, ona pochyla się nad nim od tyłu jakby mu coś tłumaczyła. Są ubrani współcześnie, na głowach mają uniesione plastikowe przyłbice z lampkami na czole.
Wszystko
Home Spektakle

Czarne papugi

  • Multimedia: Michał Dobrucki
  • Konsultant merytoryczny projektu: Magdalena Kownacka
  • Producent: Dorota Grzywacz-Kmieć
  • Inspicjent: Iwona Cieślik
  • Asystenci reżysera: Oliwia Kuc, Wojciech Rodak
Zobacz wszystkich
75 min.
> 15 EN

Podążamy w nim za oczami głównego bohatera, które – w momencie ekstazy lub ataku serca – odmawiają posłuszeństwa i, odwróciwszy się od świata,zaczynają patrzeć w głąb pozbawionego światła ludzkiego ciała. Z drugiej zaś strony mamy podróż o wiele bardziej „namacalną” – to film z podróży artystów pracujących przy spektaklu do krakowskiego szpitala psychiatrycznego.

 

Czarne papugi to skrzyżowanie tekstu i doświadczenia zbiorowego. Czemu właściwie schizofrenicy uznawani są za wariatów? Czemu sama choroba jest tematem tabu? Co dzieje się w naszej głowie, kiedy spojrzymy w nią od wewnątrz?

Reżyser Michał Borczuch – zdobywca Paszportu Polityki i podwójny laureat nagrody Boskiego Komedianta – zabiera nas tym razem w fascynującą podróż do źródeł choroby jaką jest schizofrenia. Podróż dwutorową: z jednej strony mamy surrealistyczny, poetycki tekst Chilijczyka Alejandro Moreno Jashésa.

Filmy wykorzystywane w spektaklu zostały zrealizowane w Szpitalu Specjalistycznym im. dr. Józefa Babińskiego w Krakowie.

Grupa Badawcza:

Monika Bąkowska - artystka wizualna
Laura Makabresku - fotografka
Maja Sądel - performerka
Piotr Mierzwa - poeta

W spektaklu używany jest efekt stroboskopu. 

Czytaj wszystko

Obsada:

Dominika Biernat Gościnnie
Pola Błasik
Lidia Bogaczówna
Iwona Budner Gościnnie
Natalia Strzelecka
Karol Kubasiewicz
Krzysztof Piątkowski
Rafał Szumera
Monika Niemczyk Wideo

Pakiet prasowy

Zwiastun

Trailer

realizacja: Grzegorz Mart

Spektakl

fot. Michał Ramus © Teatr im. J. Słowackiego w Krakowie
Na zdjęciu młoda kobieta w kombinezonie na tle ekranu. Stoi tyłem opierając się o ekran i lekko odchyla twarz w prawą stronę. Jej twarz jest oświetlona małymi lampkami, które są wmontowane w opaskę na jej głowie. Na ekranie wyświetlono twarz starszej kobiety w berecie, z odchyloną do góry głową. Przed nią postaci siedzące na podłodze.
W głębi zdjęcia stoi grupa siedmioro aktorów i aktorek. Są ubrani współcześnie, na głowach mają uniesione, plastikowe przyłbice z latarkami na czole. Przed nimi na podłodze siedzą widzowie.
Lewy róg jest mocno oświetlony. Zbudowano w nim z trzech białych kotar pomieszczenie. W jego wnętrzu, na podłodze leży na brzuchu mężczyzna. Za pomieszczeniem, z prawej strony siedzą na podłodze ludzie. W głębi stoi kilka osób, mają oświetlone twarze małymi lampkami, które są wmontowane w opaski na ich głowach. Za nimi wisi biała płachta materiału.
W lewym rogu w pomieszczeniu wydzielonym z białych kotar siedzi po turecku kobieta. Ma współczesne ubranie – jeansy i kolorową kurtkę. W tle za nią cienie ludzkich sylwetek. Po drugiej stronie kotary opiera się o nią młoda kobieta.
Na podłodze w rogu ścian białego pomieszczenia leży na brzuchu młody mężczyzna. Wygląda jakby czytał, opiera prawy policzek o podłogę, przed sobą ma rozłożoną książkę w formacie A4. Jest ubrany współcześnie, na głowie ma uniesioną plastikową przyłbice z lampkami na czole.
Zdjęcie w półmroku. Pomiędzy grupą widzów przechodzi po omacku aktorka. Ma zamknięte oczy, jest pochylona i dłońmi sprawdza czy nie ma przed nią przeszkód. Ma oświetloną twarz małymi lampkami, zamontowanymi w opaskę na jej czole.
W małym pomieszczeniu złożonym z trzech niebieskich ścian stoi zdezorientowana kobieta. Jest ubrana w czerwoną sukienkę, twarz ma oświetloną małymi lampkami, które są wmontowane w opaskę na jej głowie.
Na zdjęciu małe, zdobione organy. Za nimi stoi kobieta, która je łyżką z miseczki. Piszczałki organów są złote i znajdują się z prawej strony instrumentu. W lewym rogu wisi czarna, drapowana kotara.
Na pierwszym planie kobieta. Ma uniesioną prawą rękę jakby zapamiętale chciała uderzyć w coś palcem wskazującym. Ma bluzkę bez rękawów i czarne włosy zaczesane w kok. Na czole ma uniesioną przyłbicę. Za jej plecami dwie postaci - jedna stoi tyłem, druga ma oświetloną twarz lampką zamontowaną w opaskę na czole.
Na zdjęciu duży ekran, na nim w nieostrych kolorach wyświetla się kadr z filmu. Młoda kobieta w bieliźnie opiera się o parapet, a przed nią stoi ubrany młody mężczyzna. Przed ekranem stoi grupa ludzi ubranych współcześnie z uniesionymi, podświetlanymi, plastikowymi przyłbicami. Za nimi pusty rząd krzeseł.
Na pierwszym planie dwoje młodych ludzi. Mężczyzna trzyma oburącz za twarz kobietę, ona odchyla się i ma otwarte usta jakby krzyczała. Są ubrani współcześnie, na głowach mają podniesione plastikowe przyłbice z latarkami przy czole. Za nimi, w prawym rogu zdjęcia druga para w takiej samej pozie.
Na zdjęciu dwie młode kobiety, wyglądają jakby szły przed siebie lunatykując. Są ubrane współcześnie, na głowach mają podniesione, podświetlane przyłbice. Znajdują się pomiędzy siedzącymi ludźmi.

Recenzje:

Czarne papugi to okazja, by zastanowić się nad problemem tabuizowania chorób psychicznych i społecznego postrzegania schizofrenii, jako mrocznej choroby, która bezpowrotnie stygmatyzuje dotknięte nią osoby. Układ przestrzeni jest nietypowy: brak tu podziału na scenę i tradycyjnie zorganizowaną widownię z rzędami foteli. Widzowie mogą usiąść lub wręcz położyć się na dywanie, zająć miejsca na jednej z kilku ławek albo na krzesłach ustawionych przy ścianach. Mogą także obserwować rozwój wydarzeń na stojąco lub swobodnie przemieszczając się w przestrzeni Sceny MOS-u. Więcej >>

Teatr dla wszystkich

Agata Łukaszuk

Czarne papugi w reżyserii Michała Borczucha to przedziwny, poetycki, polifoniczny świat utkany z opowieści, chaosu, rozmów i niekoherentnych obrazów. Świat, którego celem nie jest postawienie puenty, a przyglądanie się. Zainteresowanie, które towarzyszy tej obserwacji wynika chyba przede wszystkim z tego, że jest to świat trwający poza naszym doświadczeniem.

Przeczytaj całą recenzję >>

BYŁAM WIDZIAŁAM - blog teatralny

Monika Krawczak

W Czarnych papugach, rzeczy o doświadczeniu choroby psychicznej, Borczuch zdecydował się powołać stworzoną z krakowskich artystów grupę badawczą, która opowiedziałaby o swojej relacji ze schizofrenią. Częścią spektaklu jest film nakręcony w wyłączonym już z użytkowania budynku należącym do szpitala psychiatrycznego w Kobierzynie. Wyznania członków tej grupy stanowią niewielki procent przedstawienia, ale Borczuch pokazał w spektaklu m.in. wspomnienie performerki Mai Sądel: kiedyś jej przyjaciele robili ognisko nad Wisłą, na które nie mogła pójść, jako że przebywała na zamkniętym oddziale. Zadzwonili do niej, była zdenerwowana, że nie może do nich dołączyć. W filmie Maja pokazuje okno, przy którym stała, rozmawiając przez telefon. Borczuch robi w swoim teatrze miejsce na takie drobne gesty, mikrohistorie zawieszone bez puenty.

Przeczytaj całą recenzję >>

Culture.pl

Marcelina Obarska

"1989" w Gdańsku "1989" w Poznaniu "1989" w Toruniu "1989" w Warszawie "Romeo i Julia" w Gdańsku "SZYMBORSKA. KROPKI, PRZECINKI, PAPIEROSY" w Czarnolesie "Znachor" w Jeleniej Górze "Znachor" w Opolu 1989 Act of Killing Act of Killing Agamemnon Balladyna Berek, czyli upiór w moherze Bóg, ja i pieniądze Botticelli Chory z urojenia Debil Dobrze się kłamie Dwoje na huśtawce Dziady Dziady - 130lecie Teatru Game Goło i wesoło Hamlet IMPRO KRK IMPRO KRK Kobieta i życie Kobieta i życie Kto się boi Virginii Woolf? Kwiat paproci Lalka Lepper. Będziemy wisieć albo siedzieć Ludzie inteligentni Mężczyźni są z Marsa, kobiety z Wenus My Baby, czyli rodzinny biznes Nerwica Natręctw Niespodziewany powrót Noc Teatrów - Pani Bovary. Możliwa historia Noc Teatrów - Smok! Nowy Jork. Prohibicja O dwóch doktorach i jednej pacjentce O mało co... Opowieść wigilijna Pani Bovary. Możliwa historia POMOC DOMOWA Porwanie - Nowa komedia Artura Barcisia Rabacja Romeo i Julia Seks dla opornych Simona K. Wołająca na puszczy Siostrzeństwo / Sisterhood Ślub doskonały: I że Cię nie opuszczę aż do śmiechu Słoneczni chłopcy Smok! Smok! - spektakl na dziedzińcu Zamku Królewskiego na Wawelu Spóźnione odwiedziny Szczeliny istnienia SZYMBORSKA. KROPKI, PRZECINKI, PAPIEROSY Testosteron Turnus mija, a ja niczyja TYSIĄC NOCY I JEDNA. Szeherezada 1979 Wąsik - Jak się (nie) golić przed wizytą teścia Wieczorek pożegnalny Wstyd – komedia „Teściowie” w wersji teatralnej Zimowla Znachor Znachor żONa