Labirynt zwany Wyspiański
- Scena MOS
- Wstęp wolny na podstawie wejściówek (do odbioru w Teatrze).
To niepowtarzalna okazja zagubienia się lub odnalezienia w labiryncie teatralnym w przestrzeni Sceny MOS, mieszczącej się przy ulicy Rajskiej 12. Kilkugodzinny escape room, w którym zetkniemy się z wyobraźnią Wyspiańskiego odczytanego głównie przez kobiety.
Magdalena Miklasz, Małgorzata Warsicka z dramaturżką Sandrą Szwarc, Ewa Rucińska, Joanna Zdrada, Renata Piotrowska-Auffret i Radosław Stępień. Splot tematów i energii: muzycznością „Legendy” Wyspiańskiego zajmie się Małgorzata Warsicka z Sandrą Szwarc (foyer w budynku głównym Teatru), wrażliwość Wyspiańskiego na sprawy kobiece pokaże Joanna Zdrada w „Wyzwalaniu kobiecości czyli Wyspiańskiego legenda o Wandzie i jej siostrach”, o tym kim jest współczesny Konrad z „Wyzwolenia” postara się opowiedzieć Ewa Rucińska, a jedyny w gronie pań reżyser, Radosław Stępień, poszuka dylematów dzisiejszego młodego Hamleta.
Choreografkę Renatę Piotrowską-Auffret interesuje natomiast cielesność artysty, którego umysł pokonywał słabości i chorobę ciała. Inspiracją będą teksty dramatów, listy do przyjaciół, obrazy, a także wrażliwość muzyczna artysty. Wiemy, jak totalnym był twórcą i jak trudno zamknąć go w akademickim dyskursie, dlatego razem z artystami spróbujemy odkryć „nowe ciało” Wyspiańskiego, poszukać energii bliższej emocji i rytmu niż retoryce.
Wydarzenie odbędzie się 10 i 11 listopada na Scenie MOS oraz w foyer Teatru (główny budynek).
__________
1. WANDA
Projekt w reżyserii Małgorzaty Warsickiej z tekstem Sandry Schwarz i muzyką Karola Nepelskiego.
Punktem wyjścia naszej części projektu jest „Legenda” Stanisława Wyspiańskiego. Jest to pierwszy utwór dramatyczny młodego malarza-rysownika, w dodatku pomyślany nie jako zwyczajny tekst sceniczny, ale libretto operowe. Już w tym wczesnym dziele z łatwością dostrzec można szalony rozmach inscenizacyjny (część scen młody Wyspiański postanowił umieścić pod wodą), wielość metafor i symboli, a także co znamienne, specyficzne połączenie świata realnego z planem metafizycznym. Nie było by „Legendy” gdyby podczas podróży do Monachium, Wyspiański nie odkrył oper Wagnera. Inspirowany nowatorską koncepcją syntezy sztuk, malarz decyduje się poszerzyć swoją ścieżkę artystyczną i zacząć pisać dla teatru. Rozpoczyna się więc transformacja Wyspiańskiego-malarza w Wyspiańskiego-dramatopisarza.
Tekst: Sandra Szwarc/Stanisław Wyspiański
Reżyseria: Małgorzata Warsicka
Muzyka: Karol Nepelski
Produkcja: Bartek Jelonek
Inspicjent: Anna Wójcicka
Obsada:
Hanna Klepacka – pianistka (gościnnie)
Anna Paruszyńska
Marcin Kalisz
Tadeusz Zięba
__________
2. PATRZĘ, PATRZĘ, PATRZĘ...
Projekt w reżyserii Magdaleny Miklasz
Czy wpatrując się wystarczająco głęboko w obraz, dostrzeżesz w nim człowieka?
Łącząc performance, wykład i dziennikarskie śledztwo, wyruszamy w mistyczną podróż, która zaczyna się na zakurzonym korytarzu krakowskiego muzeum i wiedzie przez meandry historii miasta i sztuki. W spektaklu przywołujemy duchy przeszłości i poszukujemy odpowiedzi na pytania o tymczasowość sztuki i natchnienia – czy dzieło żyje, dopóki żyje jego twórca? Czym są obrazy, z których ulatuje… dusza?
Na moment odkładamy podręcznik malarstwa oraz karnet do muzeum i w podziemiach Małopolskiego Ogrodu Sztuki, z pomocą pożółkłych listów i zaschniętej niebieskiej farby, postaramy się dotrzeć do tego, o czym nie wspominają książki i odczytać ukrytą w obrazach wiadomość.
Kim tak naprawdę był Stanisław Wyspiański, w oderwaniu od swojej krakowskiej legendy? Co podpowiadał mu głos, który stał się natchnieniem do tworzenia?
Patrzę, patrzę, patrzę to przede wszystkim spektakl o tym, co ulotne i ukryte; O wyblakłych płótnach i uśpionych demonach.
Reżyseria: Magda Miklasz
Koncepcja i scenografia: Magda Miklasz, Amadeusz Nosal
Dramaturgia i wideo: Amadeusz Nosal
Muzyka: Magda Miklasz i Marta Waldera
Pomoc scenograficzna: Szymon Wierzchowski
Produkcja: Bożena Sowa
Obsada:
Marta Waldera
__________
3. WYZWALANIE KOBIECOŚCI, CZYLI WYSPIAŃSKIEGO LEGENDA O WANDZIE I JEJ SIOSTRACH
Projekt w reżyserii Joanny Zdrady
Fragment dramatyczny „Królowa polskiej Korony" to także jeden z pierwszych tekstów dramatycznych Wyspiańskiego. Joannę Zdradę, reżyserkę spektaklu muzycznego „Wyzwalanie kobiecości czyli Wyspiańskiego legenda o Wandzie i jej siostrach" interesuje wrażliwość Wyspiańskiego na sprawy kobiece. Legenda o Wandzie, która nie chciała Niemca krąży w dziesiątkach odsłon jako jeden z mitów założycielskich kształtujących naszą narodową wyobraźnię. Znamiennym wydaje się, iż u jej podstaw leży niechęć wobec obcych, a tytułowa postać kobieca nosi znamiona desperatki, która rzuca się w odmęty Wisły. Wyspiański proponuje inny wariant tej opowieści. Wpisując swoją Wandę w poczet Wiślanek, Rusałek i Wiedźm zasiedlających muliste dno Wisły u podnóża krakowskiego grodu, snuje opowieść o wyzwalaniu kobiet. Wanda Wyspiańskiego przemawia głosem tych, które domagają się podmiotowości. Wywraca ustalony porządek. Z pokornej córy Kraka, staje się żarliwą Mater Polonia. Jej śmierć w Wiśle jest metaforą kobiecej ofiary za niezależność.
Scenariusz: Joanna Zdrada, Jolanta Denejko
Reżyseria, scenografia, kostiumy: Joanna Zdrada
Muzyka: Martyna Biłogan
Asystent scenografa i kostiumografa: Bernarda Ambroża-Urbanek
Produkcja: Bożena Sowa
Inspicjent: Bartłomiej Oskarbski
Obsada:
Pola Błasik - Wanda
Agnieszka Judycka - Łopuch i Wiślanka, postać z tłumu
Karolina Kazoń (Karolina Casogne) - Śmiech i Rusałka, postać z tłumu
Marta Konarska - Matka
Hanna Bieluszko - Żywia, Kosmiczna Królowa Matka i Stara Wanda
Katarzyna Zawiślak-Dolny - Rudawianka, postać z tłumu
Martyna Biłogan – Harfiarka, postać z tłumu
Joanna Zdrada – głos króla Kraka
__________
4. IZOLATKA KONRADA
Projekt w reżyserii Ewy Rucińskiej
Co znaczy Wyzwolenie w czasach ”późnej polskości”?
Czy w 2018, jako naród i społeczeństwo możemy powiedzieć o sobie: Wyzwoleni?
Izolatka Konrada to projekt na pograniczu monodramu i performance’u. Widzowie zaproszeni są do wejścia w przestrzeń izolatki i do uczestnictwa w spotkaniu z Bohaterem (Bohaterką?). Spotkanie to, poza interaktywną formułą ma także symboliczny wymiar: wejścia w świat myśli, pytań i oskarżeń z Wyzwolenia. To zatem unikalna okazja do osobistej odpowiedzi na apele Konrada, możliwość dyskusji na żywo z tezami Wyspiańskiego i refleksji nad ich aktualnością.
Grupowe wejście na seans w Izolatce o wyznaczonych godzinach. Czas trwania performance’u to około 30 minut w zależności od przebiegu i woli uczestników.
Reżyseria: Ewa Rucińska
Oprawa wizualna, kostium i rekwizyty: Stefania Chiarelli
Produkcja: Izabella Oleś
Obsada:
Agnieszka Kościelniak
__________
5. WIEM, UWIELBIASZ ZWIĘDŁE KWIATY"
Projekt w reżyserii Renaty Piotrowskiej - Auffet
„Wiem, uwielbiasz zwiędłe kwiaty“
Choroba Wyspiańskiego była tabu przez wiele lat. Tak jak jego relacja z żoną. Choroba towarzyszyła nieustannie ich związkowi. Była to relacja dwojga ludzi,oscylująca między życiem a śmiercią, między żywiołowym działaniem a uważnym patrzeniem. Jak Teosia zapisałaby wspomnienia o Wyspiańskim? Jak mówiłaby o jego ciele? Co uniwersalnego, dotyczącego nas współcześnie mogłoby być treścią zapisków? Fikcyjne wspomnienia Teosi o Stanisławie, jego ciele i chorobie są w spektaklu linią przewodnią. Teksty ściśle odwołują się do fragmentarycznej wiedzy, jaką dziś można posiadać o Wyspiańskich na podstawie świadectw rodziny, kolegów i lekarzy.
„Wiem, uwielbiasz zwiędłe kwiaty“ to intymne spotkanie z Wyspiańskimi. Jest to praca z pogranicza performance’u i choreografii eksperymentalnej zestawiająca ciało Stanisława z ciałem Teosi, uwspółcześniona opowieść żony o mężu, podczas której tekst przeplata się z ruchem, a proces rozkładu i umierania ciała Wyspiańskiego z procesem więdnięcia kwiatu.
Koncepcja, teksty, reżyseria, choreografia: Renata Piotrowska-Auffret
Wykonanie i współpraca: Aleksandra Osowicz
Muzyka: ludowa, Marcin Janus
Kostium, scenografia, video: Katarzyna Fabińska
Konsultacje merytoryczne: Monika Śliwińska
Wsparcie merytoryczne i trening (polskie tańce tradycyjne): Piotr i Bogumiła Zgorzelscy
Produkcja: Izabella Oleś
__________
6. HAMLET
Projekt w reżyserii Radosława Stępnia
"Prawdę nosząc w sobie, czyta się prawdę ludziom z lic.
Hamlet jest prawdą, więc czyta kłamstwo z lic i sądzi.
Szekspir ma ten dar, i aktorów stawia w roli sędziów".
Postawmy aktorów w roli sędziów. Najważniejszy tekst o tym, co jest w Polsce do myślenia – "Hamlet" Wyspiańskiego – niech posłuży za zwierciadło, w którym przejrzymy się wszyscy, my – artyści, my – polska inteligencja, my – Kraków.
Jacy okażemy się, kiedy spojrzymy na siebie oczami Hamleta – biednego chłopca z książką, ale i mściciela, „sługi prawdy”?
Nie fabuła i intryga tragedii historyczno-satyryczno-sielankowo-tragicznej, ale SCENA DRAMATU, który współczesnym Szekspira otwierać miał oczy!
Reżyseria: Radosław Stępień
Dramaturgia: Konrad Hetel
Wideo, projekcje, oprawa wizualna: Natan Berkowicz
Muzyka: Nikodem Dybiński
Produkcja: Izabella Oleś
Obsada:
Dominika Bednarczyk
Mateusz Bieryt
Karol Kubasiewicz
Marcin Sianko
