EN

Scena otwarta - Improwizacje. Improwizacja 1 "CO TAM?"

Otwieramy scenę. Na comiesięczne, wyjątkowe spotkania ze wspaniałymi artystami z całej Polski (i nie tylko...). Na nowe ścieżki myślowe, aktorskie, muzyczne i scenograficzne.

Otwieramy głowy. Na improwizacje. Na innych ludzi. Na to co nieznane, niewypróbowane. Na radość ze wspólnego bycia, rozmowy i odkrywania nowego. Na zdarzenie, które zdarzyć się może tylko ten jeden, jedyny raz.

SCENA OTWARTA to nowy, wspólny projekt Teatru Słowackiego, grupy Impro Krk i Agaty Dudy-Gracz. Na Scenie MOS. Co miesiąc nowa grupa artystów. Co miesiąc nowe inspiracje. Nowy świat. Nowe dźwięki. A wszystko inspirowane twórczością Stanisława Wyspiańskiego.

CO TAM…?

Improwizacja pierwsza

Improwizują:
Dominika Bednarczyk (Teatr im. J. Słowackiego w Krakowie)
Dorota Kolak (Teatr Wybrzeże w Gdańsku)
Paweł Palcat (Teatr im. H. Modrzejewskiej w Legnicy)
Maciej Półtorak (Teatr im. A. Mickiewicza w Częstochowie, grupa ImproKrk)
Artur Święs (Teatr Śląski w Katowicach)

Dominik Strycharski (muzyka na żywo)

Pomysł i opieka reżyserska: Agata Duda-Gracz
Scenografia: Jerzy Basiura

Dominika Bednarczyk

Fot. Jacek Poremba

Urodziła w się w 1972 roku w Krakowie. Skończyła krakowskie PWST. Choć debiutowała w 1992 roku rolą Julii w Romeo i Julii Williama Szekspira (w reż. Krzysztofa Orzechowskiego) w Teatrze Ludowym w Krakowie, to z Teatrem Słowackiego związana jest od 1996 roku, czyli od początku swojej drogi zawodowej.

Zagrała tutaj m.in. w: Śniadaniu u Tiffany’ego w reż. Pawła Miśkiewicza (1994), Księciu Niezłomnym w reż. Andrzeja Pawłowskiego (1998), Rzeźni w reż. Remigiusza Brzyka, Czarownicach z Salem w reż. Barbary Sass (1999), Jordanie w reż. Mai Kleczewskiej (2000), Abelardzie i Heloizie w reż. Agaty Dudy-Gracz (2001), Idiocie Fiodora Dostojewskiego w reż. Barbary Sass (2002), Nożach w kurach Davida Harrowera w reż. Mai Kleczewskiej (2002), Czarodziejskiej górze w reż. Barbary Sass (2004), Urodził się i to go zgubiło w reż. Antoniego Libery (2006), w Całe życie głupi w reż. Macieja Wojtyszki (2007), Rozmowach poufnych Ingmara Bergmana w reż. Iwony Kempy (2008), Kto wyciągnie kartę wisielca, kto błazna? wg Króla Leara Williama Szekspira w reż. Pawła Miśkiewicza (2015), Dziejach upadków według Honoré’a de Balzaca w reż. Małgorzaty Warsickiej (2016).

Grała w Lunatykach Krystiana Lupy (w wersji z 1995 i 1998 roku) w Starym Teatrze w Krakowie. Współpracuje z Teatrem STU.

W 1996 roku otrzymała nagrodę XIV Festiwalu Szkół Teatralnych; w 2001 roku dostała Ludwika za rolę Shirley w przedstawieniu Jordan Anny Reynolds i Moiry Buffini. W 2002 roku otrzymała Stypendium Twórcze Miasta Krakowa za twórczość teatralną. W tym samym roku została laureatką Nagrody im. Leona Schillera; w 2003 roku powtórnie otrzymała Ludwika, a także Złotą Maskę za rolę Agłaji w Idiocie wg Fiodora Dostojewskiego. Otrzymała nagrodę aktorską z rolę Jenny Von Westphalen w spektaklu Narodziny Fryderyka Demuth w reż. Macieja Wojtyszki na Festiwalu Rzeczywistość Przedstawiona Zabrze 2015. Za tę samą rolę otrzymała Nagrodę Aktorską na Festiwalu Teatrów Telewizji Sopot 2017. W 2017 roku po raz kolejny została laureatką Ludwika za rolę Baronowej Hulot w Dziejach upadku w reż. Małgorzaty Warsickiej. Publiczność XXVIII Międzynarodowego Festiwalu Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych, oddając swoje głosy (internetowo oraz tradycyjnie – wypełniając karty plebiscytowe), przyznała tytuł Najlepszej Aktorki dla Dominiki Bednarczyk za rolę Konrada w spektaklu "Dziady" w reżyserii Mai Kleczewskiej, otrzymała nagrodę im. Aleksandra Zelwerowicza dla najlepszej aktorki w sezonie 2021/2022 za rolę Konrada w "Dziadach" w reż. Mai Kleczewskiej. Subiektywny spis aktorów teatralnych Jacka Sieradzkiego 2022, czyli ranking najlepszych kreacji aktorskich, a wśród nich Dominika Bednarczyk-Krzyżowska za rolę Konrada w "Dziadach".

Grała w licznych spektaklach Teatru Telewizji, np. w Antygodnie w reżyserii Andrzeja Seweryna (2005). Poza działalnością teatralną jest związana także z filmem. Ma na swoim koncie role m.in. w: Liście Schindlera w reż Stevena Spielberga (1993), Spisie cudzołożnic w reż. Jerzego Stuhra (1995), Ono w reż. Małgorzaty Szumowskiej (2004), Wspomnieniu lata Adama Guzińskiego (2016).

Dorota Kolak

Gra w warszawskiej Polonii, Nowym Teatrze Krzysztofa Warlikowskiego, przebiera w propozycjach filmowych, Tomasz Wasilewski specjalnie dla niej napisał główną rolę w swym najnowszym filmie. Mogłaby – to ponad wszelką wątpliwość – zatrudnić się w każdym polskim teatrze. A jednak zawsze podkreśla, że to tu, w Gdańsku, znalazła swoje miejsce i tu ma anioła stróża, który otoczył ją swoimi skrzydłami i niezawodnie ją prowadzi. Pochodzi jednak z krakowskiej rodziny i w Krakowie kończyła PWST. Największe piętno odcisnęły na niej dwie wielkie aktorki – Ewa Lassek i Anna Polony, a jednak wyzwoliła się spod ich wpływu, aby pójść własną drogą. Pierwsze dwa sezony zawodowej pracy spędziła w Kaliszu, by przenieść się do Trójmiasta i tu już pozostać. W tym roku świętuje czterdziestolecie pracy twórczej w Teatrze Wybrzeże. Zagrała w tym czasie niezliczone role, zdobyła dziesiątki nagród, przyciągnęła rzesze widzów, kupujących bilety „na Kolak”, bo darzą ją prawdziwym uwielbieniem. Choć o zawodzie wie wszystko, ma status jednej z największych aktorek polskiego teatru, pozostała tak samo skromna, wręcz onieśmielona swą pozycją i bezpośrednia w kontakcie. Była Antygoną w spektaklu Marka Okopińskiego, tytułową Matką w sztuce Witkacego reżyserowanej przez Grzegorza Wiśniewskiego, zagrała także główne role w jego spektaklach SŁODKI PTAK MŁODOŚCI Tennessee Williamsa, ZMIERZCH BOGÓW wg scenariusza filmu Viscontiego, KTO SIĘ BOI VIRGINII WOOLF? Albee’ego, NIEPOKÓJ Wyrypajewa. Jako Hekabe w TROJANKACH znalazła doskonałe porozumienie z Janem Klatą, w roli Raniewskiej w WIŚNIOWYM SADZIE Czechowa w inscenizacji Anny Augustynowicz zerwała z tradycją tej wielkiej partii, ogołacając ją niemal ze wszystkich aktorskich środków wyrazu, za główny instrument mając tylko głos. W RESZTKACH Eweliny Marciniak, pozostając sobą, opowiedziała świat z perspektywy siedmioletniej dziewczynki. Od lat wykłada w gdańskiej Akademii Muzycznej oraz Gdyńskiej Szkole Filmowej. Akumulatory ładuje w domu na kaszubskiej wsi, ale wraca, by grać, grać i jeszcze raz grać. Bo – jak powiedziała – granie to trening, zatem trenuje różne teatralne i filmowe formy.

Paweł Palcat

Aktor Teatru Modrzejewskiej od 2005 roku; aktor wrocławskiego offowego Teatru Zakład Krawiecki, stypendysta Prezydenta Wrocławia. W Legnicy grał w spektaklach reżyserowanych przez Lecha Raczaka, Przemysława Wojcieszka, Jacka Głomba, Pawła Kamzę, Piotra Cieplaka, Ondreja Spišáka i in. Poza Legnicą zagrał w „Hamlecie” (reż. Agata Duda-Gracz) w Teatrze Nowym w Poznaniu (2019) oraz w spektaklu „Matka Courage krzyczy” (reż Grzegorz Grecas) wrocławskiego Teatru Układ Formalny. Za monodram "Roxxy 2 Hot" (reż. Sz. Turkiewicz) otrzymał nagrodę na 39. Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Jednego Aktora we Wrocławiu (2010). W 2011 wyreżyserował własny tekst "Zrozumieć H." na OFF-ie wrocławskiego Przeglądu Piosenki Aktorskiej (premiera na scenie Teatru Modrzejewskiej 13 grudnia 2011 r., II nagroda reżyserska na 3. Koszalińskich Konfrontacjach Młodych "m-teatr" 2012), a także w ramach europejskiego projektu PLOTS adaptację Szekspirowskiej "Burzy" pt. "tempEst/bUrza" w międzynarodowej obsadzie. Współtworzył także adaptację "Niekończącej się opowieści" (2010) oraz "Innego chłopca" (2012). W 2013 roku w Bałtyckim Teatrze Dramatycznym w Koszalinie wyreżyserował własną adaptację "Wojna nie ma w sobie nic z kobiety" Swietłany Aleksijewicz, za którą otrzymał Srebrną Ostrogę - nagrodę "dla najbardziej obiecującego twórcy zachodniopomorskich scen". Jest także laureatem nagrody Jury Młodych za rolę w "Orkiestrze" (reż. J. Głomb) i reżyserię „Zrozumieć H” na XII Ogólnopolskim Festiwalu Dramaturgii Współczesnej „Rzeczywistość przedstawiona” w Zabrzu (2012), a także nagrody aktorskiej na XVI edycji tego festiwalu za role w „Hymnie narodowym” P. Wojcieszka (2016). W 2017 roku wystawił autorski monodram „Maraton/ Tren” w Teatrze Modrzejewskiej, a także (wspólnie z P. Wojcieszkiem) spektakle „Strefa” i „Czystka” (2017) we Wrocławiu (Teatr Muzyczny Capitol – Scena Restauracja). „Gazeta Wyborcza Wrocław” uhonorowała go nagrodą kulturalną „Warto” (2017). W Subiektywnym Spisie Aktorów Teatralnych Jacka Sieradzkiego pojawił się dwukrotnie w kategorii „Zwycięstwo” – w 2017 roku za role w „Hymnie narodowym” w reż. P. Wojcieszka, a w 2021 za rolę Biskupa Vergerusa w „Fanny i Aleksandrze” w reż. Ł. Kosa. W 2021 roku reżyserował Koncert Finałowy Konkursu Interpretacji Piosenki PPA we Wrocławiu. Za duodram „Mój niepokój jest twoim niepokojem” otrzymał trzecią nagrodę specjalną nurtu SzekspirOFF Produkcja 25. Festiwalu Szekspirowskiego w Gdańsku (2021). Od 2017 roku jest wykładowcą wrocławskiej Filii Akademii Sztuk Teatralnych w Krakowie.

Maciej Półtorak

Fot. Piotr Dłubak

Absolwent PWST im. Ludwika Solskiego w Krakowie.
Absolwent Liceum Muzycznego im. Fryderyka Chopina w Krakowie (klasa perkusji)
Od 2005 roku związany z zespołem „Piwnicy pod Baranami"
Od 2007 r. (z przerwą – wrzesień 2011 – sierpień 2012) aktor Teatru im. Adama Mickiewicza w Częstochowie.
Obecnie Aktora można  zobaczyć w spektaklach:
Brat Kunegundy, Żolnierz II, Eunuch, Żyd Issachar; "Kandyd, czyli optymizm" Voltaire'a, adaptacja - Maciej Wojtyszko, Krzysztof Orzechowski, reż. Rafał Szumski
Thelenius Monk; "Pannonica" Hannah Rotschield, scenariusz i reżyseria: Paweł Szumiec
Gé; "Fałsz", Lot Vekemans, reż. André Hübner-Ochodlo
Fistach: "Testosteron", scenariusz i reżyseria - Andrzej Saramonowicz
Pan Martin: "Łysa śpiewaczka" E. Ionesco, reż. Andrzej Majczak

Nagrody i wyróżnienia:
* Laureat Nagrody im. Zbigniewa Grucy przyznawanej przez Dziennik Teatralny za tytułową rolę w "Hamlecie" Williama Szekspira w reż. André Hübnera-Ochodlo (2015)
* Laureat Nagrody Prezydenta Miasta Częstochowy  za "wybitną kreację wokalno-aktorską Hamleta" na scenie Teatru im. Mickiewicza (2015)

Filmy/seriale
"Heniek "w reżyserii Elizy Kowalewskiej i Grzegorza Madeja
"Czarny Czwartek. Janek Wiśniewski padł"w reżyserii Antoniego Krauze
"Karol, człowiek, który został papieżem" w reżyserii Giacomo Battiato
Epizodyczne role w serialach:
"Oficer", "Determinator", "Wielkie ucieczki"

Artur Święs

Fot. Przemysław Jendroska

Aktor o charakterystycznym, pełnym wewnętrznej siły głosie. Był członkiem jednego z najlepszych chórów Europy Resonans Con Tutti pod kierownictwem prof. Norberta Kroczka. Ma za sobą wiele charakterystycznych ról musicalowych, m.in. w Teatrze Rozrywki w Chorzowie jak np. cwany i charyzmatyczny Korowiow w „Balu u Wolanda”, żądny władzy i pieniędzy tytułowy władca we „Franku V”, młody i niepokorny reżyser Mark w kultowym musicalu „Rent”, niezrównoważony fryzjer w „Przygodzie fryzjera damskiego” czy w Operze Śląskiej w Bytomiu, gdzie wcielił się w pewnego siebie cynika prof. Higginsa w „My Fair Lady”. Współpracuje ze wszystkimi scenami województwa śląskiego.

W Teatrze Śląskim kreuje niejednoznaczne postacie o złożonej psychologii, jak np. 40-latek, któremu wydaje się, że nagle odkrył sens życia (H. Levin „Jakobi i Leidental”), toczony perwersyjnym pożądaniem żongler (T. Bernhard „Siła przyzwyczajenia”), introwertyczny pacjent szpitala psychiatrycznego (K. Kesey „Lot nad kukułczym gniazdem”) czy charyzmatyczny dziennikarz z podzielonej Irlandii Północnej (St. Wyspiański „Wesele”). Zagrał również postacie tak klasyczne postacie jak np. Romeo (W. Shakespeare „Romeo i Julia”), Wacław (A. Fredro „Zemsta”), Bohater (W. Gombrowicz „Ferdydurke”), Edyp (Sofokles „Król Edyp”) czy Makbet (W. Shakespeare „Makbet”).

Dwukrotny laureat Nagrody im. Leny Starke (2001 i 2003) i Złotej Maski (2006 i 2012). W 2021 otrzymał Nagrodę Aktorską im. Jacka Woszczerowicza za rolę Führera w spektaklu „On wrócił” (reż. R. Talarczyk) na 61. Kaliskich Spotkań Teatralnych – Festiwalu Sztuki Aktorskiej.

Stała współpraca grupa Impro.KRK