Teatr w Krakowie im. J. Słowackiego - Turnus mija, a ja niczyja

Turnus mija, a ja niczyja

Operetka sanatoryjna

Reżyseria: Cezary Tomaszewski
Tekst i dramaturgia: Iga Gańcarczyk, Daria Kubisiak
Scenografia i kostiumy: Bracia - Agnieszka Klepacka, Maciej Chorąży
Kierownictwo muzyczne, muzyka na żywo: Weronika Krówka
Opracowanie muzyczne: Cezary Tomaszewski
Światła: Jędrzej Jęcikowski

Wizaż: Kacper Rączkowski
Inspicjent: Anna Wójcicka
Produkcja: Izabella Oleś

Zobacz wszystkich

Scena MOS
Premiera: 12.04.2019

110 minut

> 15 EN UKR

Do Sanatorium Uzdrowiskowego i Pijalni Wód im. prof. dra Józefa Dietla przybywa grupa specjalnych gości. Siostra Wanda oprowadza ich po ośrodku i prezentuje najbardziej popularne zabiegi. Zwiedzający zastanawiają się, w co warto zainwestować: w turystykę zdrowotną, doznania sensoryczne czy może w wody lecznicze? Najnowsze badania dowodzą, że w 2035 roku woda będzie droższa od ropy.

Czy znajdzie się dostawca, który będzie posiadał na wyłączność dostęp do źródeł? A może inwestowanie w starość to niebezpieczna oferta? Ordynatorem ośrodka jest prof. dr Józef Dietl, który jakiś czas temu stworzył tajemniczy napój o niezwykłych właściwościach. Dziś wieczorem goście będą mieli możliwość skosztowania go. Co kryje się za jego tajemniczymi właściwościami?

I jak wpłynie na decyzje inwestorów? W sanatorium kultywowane są tradycje muzyczne uzdrowiska, szczególnie wszelkiego rodzaju sanatoryjne operetki. Rekonwalescencja odbywa się więc przy dźwiękach muzyki.

„Czy współcześnie można lubić operetkę za jej blichtr i powierzchowność? Pewnie nie. Jeszcze mniej za wszelkie wypaczenia, jakich doznają muzyczne przeboje podczas wszelakich wykonań, najczęściej, niestety, powiatowych. Ale, poza łatwo wpadającymi w ucho melodiami, jest w operetce coś jeszcze. Coś, co nazywamy czarem... A już zupełnie osobną kwestią jest, co kogo czaruje.” (Michał Lenarciński)

W spektaklu wykorzystano utwory znanych kompozytorów min.: J.S.Bacha, N.Dostala, E.Kalmana, F.Lehara, F.Loewe'a, J.Offenbacha, G.Pucciniego, H.Purcella, R.Stolza, J.Straussa, G.Verdiego, R.Wagnera, C.Zellera.

Pojawiają się hity operowe, operetkowe i oratoryjne z różnych epok min. "Brunetki blondynki", "Przetańczyć całą noc" z "My fair lady", "Aria ze śmiechem" z "La Perichola", "Usta milczą dusza śpiewa" z "Wesołej wdówki", "Cold song" z "Króla Arthura" Purcella, fragmenty "Pasji Mateuszowej" Bacha i Brindisi z "La Traviaty" Verdiego.

Obsada:

Rafał Szumera - JÓZEF DIETL,
Katarzyna Zawiślak-Dolny - SIOSTRA WANDA,
Agnieszka Judycka-Cappuccino - SIOSTRA WANDA (dublura), / INWESTORKA V / SŁOTWINKA (dublura) (5, 6, 7 kwietnia)
Lidia Bogaczówna - INWESTORKA I / JÓZEFINA,
Antoni Milancej - INWESTOR II / MIESZKO,
Pola Błasik - INWESTORKA III / MAGDALENA,
Karol Kubasiewicz - INWESTOR IV / STEFAN,
Agnieszka Kościelniak- INWESTORKA V / SŁOTWINKA
Daniel Malchar - INWESTOR VI / JAN.

Czytaj wszystko

Informacje prasowe do pobrania

Galeria zdjęć

fot. Monika Stolarska © Teatr im. J. Słowackiego w Krakowie

Zdjęcie ze spektaklu “Turnus mija a ja niczyja”. Na pierwszym planie fontanna. Na drugim planie trzy osoby. Mężczyzna i kobieta w szlafroku oraz kobieta w białym kitlu przypominająca lekarza. W powietrzu unosi się mgła. Tło jest czarne.

Zdjęcie ze spektaklu “Turnus mija a ja niczyja”. Kobieta i mężczyzna siedzą opierając się o fontannę z wodą pitną. Ich twarze odwrócone są do tyłu. Trzymają się za rękę. Pomiędzy nimi dwa kraniki do wody. Tło jest czarne.

Turnus mija, a ja niczyja, fot. Monika Stolarska © Teatr im. J. Słowackiego w Krakowie

Zdjęcie ze spektaklu “Turnus mija a ja niczyja”. Na pierwszym planie kobieta i mężczyzna stoją i patrzą na siebie. Oboje są młodzi ale ubrani jak staruszkowie, mają na sobie peruki. Za nimi fontanna z wodą pitną oraz rząd krzeseł połączonych ze sobą. W tle na krzesłach siedzą trzy osoby. Nad nimi biały napis na czarnym tle: Ach! Cóż za słodka młoda dama! Ach! Cóż za widok przesłodki: Twoja twarz skąpana w świetle księżyca.

Zdjęcie ze spektaklu “Turnus mija a ja niczyja”. Na zdjęciu dwie kobiety i trzej mężczyźni, wszyscy ubrani w kostiumy kąpielowe. Na pierwszym planie mężczyzna siedzi na leżaku i podaje dłoń kobiecie, która do niego podchodzi. Na drugim planie kobieta siedzi w jacuzzi i podaje dłoń mężczyźnie, który do niego wchodzi. Wszystkiemu przygląda się z oddali mężczyzna w białym kitlu. Ponad nimi wyświetlany jest biały napis na czarnym tle: Słodsza jesteś niźli dzień Radości dajesz cień. Tło jest czarne.

Zdjęcie ze spektaklu “Turnus mija a ja niczyja”. Na zdjęciu trzy pary. Pierwsza para, to mężczyzna i kobieta w niebieskiej bieliźnie, rozbierają się stojąc naprzeciwko siebie. Druga para to mężczyzna i kobieta w szlafrokach, klęczą przy fontannie z wodą pitną, jakby chcieli napić się z jednego z kraników. Trzecia para to mężczyzna i kobieta w szlafrokach, stoją naprzeciwko siebie, mężczyzna zdjął swój szlafrok i trzyma go w ręce. Z tyłu wieszak z ubraniami. Tło jest czarne.

Zdjęcie ze spektaklu “Turnus mija a ja niczyja”. Na zdjęciu dwie osoby w niebieskiej bieliźnie, opasce na głowie i masce na twarzy. Wygląda jakby było im zimno. W powietrzu unosi się mgła. Tło jest czarne.

Zdjęcie ze spektaklu “Turnus mija a ja niczyja”. Na zdjęciu kilka osób leży i siedzi w śpiworach na ziemi. Wokół nich stoi fontanna z wodą pitną, krzesła barowe, jacuzzi oraz drzwi do innego pokoju. Jest ciemno. Nad nimi na czarnym tle biały napis: Kiedy zostanę złożony, złożony w ziemi niech moje złe czyny Nie kłopoczą, nie kłopoczą twego serca.

Zdjęcie ze spektaklu “Turnus mija a ja niczyja”. Kobieta siedzi oparta o fontannę z wodą pitną i płacze. Po drugiej stronie fontanny jest mężczyzna, który pochyla się, żeby nalać wody z kranika do kubeczka. Z tyłu scenie przygląda się mężczyzna. Tło jest czarne.

Zdjęcie ze spektaklu “Turnus mija a ja niczyja”. Mężczyzna w białym kitlu i bujnej, brązowej peruce pije wodę z garnuszka w kształcie wiewiórki. W tle stoi kobieta i mężczyzna, patrzą przed siebie.

Zdjęcie ze spektaklu “Turnus mija a ja niczyja”. Na zdjęciu grupa ludzi. Po lewej stronie kobieta gra na pianinie. Obok niej w rzędzie krzeseł siedzą cztery osoby i patrzą przed siebie. W centrum sceny tańczy kobieta i mężczyzna. Wśród nich rozstawione są elementy scenografii: fontanna z woda pitną, jacuzzi i parawany szpitalne. Całej scenie przygląda się osoba w białym kitlu. Tło jest czarne. Światło padające na scenę przypomina gwiazdy.

Zaproszenie na spektakl tłumaczony na PJM

Film w Polskim Języku Migowym, w którym tłumaczka przedstawia sylwetki bohaterów i ich znaki migowe.

Film skierowany do osób z niepełnosprawnością słuchu.

Teaser

Trailer

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury, uzyskanych z dopłat ustanowionych w grach objętych, monopolem państwa zgodnie z art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardow

Realizacja spektaklu z dostępnością

Recenzje:

W sanatorium Cezarego Tomaszewskiego jest melancholijnie i śmiesznie, absurdalnie i zabawnie. Melancholia jest raczej po stronie kuracjuszy, a zabawa raczej po naszej, choć nie ma tu wyraźnej granicy. Przyjemnie się to ogląda, pod warunkiem że nie nastawimy się na szampańską zabawę z piórami i cekinami, ale poddamy rytmowi płynącemu statecznie jak woda w zdrojowym źródełku, przyjrzymy uzdrowiskowym obyczajom godowym i wsłuchamy w świetnie dobraną i brawurowo wykonaną muzykę. Więcej >>

wyborcza.pl

Joanna Targoń

Tomaszewski zrobił kolejny znakomity spektakl. Pozornie kabaretowy i pozornie dla rozrywki, w gruncie rzeczy zaś poważny, przejmujący i melancholijny. Zapętlony narracyjnie i tematycznie tekst Igi Gancarczyk i Darii Kubisiak jest inteligentny i nieoczywisty, reżyseria zaś Cezarego Tomaszewskiego – to żadna niespodzianka – precyzyjna i pełna subtelności. Używając różnych sztuk, konwencji teatralnych czy gatunków, tworzy on swój specyficzny teatralny język. Więcej >>

domagalasiekultury.pl

Tomasz Domagała

Grają, tańczą i śpiewają, piją, palą i kochają. To nasze matki, ojcowie, wujkowie, ciotki, dziadkowie i babcie. Wyjeżdżają do sanatorium, żeby uzdrowić swoje serca, nacieszyć ciała. Nie mają czasu do stracenia. My też wyjedziemy. Albo będziemy chcieli wyjechać, ale się nie doczekamy, bo NFZ dawno o nas zapomni.

Skoro karty zostały wyłożone na stół już w tytule, to dodajmy wyraźnie - Teatr im. Juliusza Słowackiego, nazywany dziś także Teatrem w Krakowie, ma w repertuarze gotowy materiał na przebój. Idealnie zagrany, wpada w ucho z taką mocą, że mamy ochotę naciskać replay. Bez przerwy. Uwielbiamy piosenki, które dobrze znamy, a skoro ta historia jest z życia wzięta, to trudno nie potupać nogą i nie zanucić z twórcami jeszcze na premierze. Więcej >

Onet.pl

Dawid Dudko

Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie ma w swoim repertuarze nową propozycję – „Turnus mija, a ja niczyja. Operetka sanatoryjna”. Cezary Tomaszewski udowodni Wam, że operetka wcale nie jest tworem przebrzmiałym, a zabawy kuracjuszy w sanatoriach mogą być wdzięcznym tematem spektaklu. Bohaterowie wyśpiewują swoje uczucia przy pomocy odpowiednio dobranych piosenek, pojawią się między innymi „Brunetki, blondynki”, „Co się dzieje, oszaleję” czy „Dziewczyny z Barcelony”. Piosenek jest tyle, ile trzeba, więc nawet jeśli ktoś nie lubi szczególnie muzyki, to i tak się tu odnajdzie. Jest wesoło, ale nie karykaturalnie. Grupa aktorska spisała się doskonale, urzekła mnie zwłaszcza chichocząca nieustannie Agnieszka Kościelniak w roli łamiącej serca kuracjuszki. Mocnych punktów spektaklu jest jednak bardzo dużo, wśród nich są między innymi zdolności wokalne aktorów. Więcej >

kulturatka.pl

Monika Matura

Zapisz się do newslettera Teatru!

Newsletter

Turnus mija, a ja niczyja Operetka sanatoryjna

Obsada: