Paweł Świątek wraca do twórczości Doroty Masłowskiej po genialnym "Pawiu królowej". Ale nie serwuje powtórki z rozrywki. W "Wojnie polsko-ruskiej pod flagą biało-czerwoną" nie ma rapowanych point, czyli tego, co Staremu Teatrowi dało hit na lata, którego zazdrościła mu stolica. Ale jest duży, feministyczny potencjał i nowy sposób na odczytanie masowo wystawianej autorki. Ta "Wojna polsko-ruska" to solidne uderzenie kobiecą pięścią w stół, emancypacyjny protest song. Natasza, Magda czy Arleta, nadal są infantylne, narzekają i jest im źle. Ale gdy będzie trzeba walczyć, nie ma wątpliwości, będą walczyć. Nawet gdyby ich jedyną dostępną amunicją miały być różane kolce.
Czytaj więcej >> Onet.pl
Dawid Dudko
Wojna polsko-ruska Pawła Świątka to udany powrót reżysera do prozy Doroty Masłowskiej i wysokiej formy, jaką prezentował w Pawiu królowej. Teraz zrealizował spektakl o infantylnej, kibolskiej mentalności. Silny patrzy na kraj i świat – jak na podwórko przy bloku.
Czytaj więcej > teatr-pismo.pl
Jacek Cieślak
Adaptacja „Wojny” odbiega znacznie od oryginału, bowiem postać Silnego – głównego bohatera i narratora w książce – odgrywają kobiety. I tak, z historii opowiedzianej z męskiego punktu widzenia, z bardzo męskimi poglądami, reżyser stworzył opowieść przedstawioną przez kobiety i o kobietach. I jest to bardzo dobre rozegranie. Sześć kobiet na przemian odgrywa role Silnego i dziewczyn, jakie napotyka w swoim życiu. Interpretacja głównego bohatera nabiera kolorytu i humoru w kolejnych interpretacjach. Panie bawią się językiem, przerysowują postać Silnego, tworząc z niego karykaturalnego dresiarza o nacjonalistycznych poglądach, zaś wypowiadane przez niego kwestie, zarówno w treści, jak i intonacji, są niezwykle zabawne.
"Wojna polsko-ruska pod flagą biało-czerwoną" to pozycja, która nie pozostawia obojętnym, niezależnie od formy w jakiej jest prezentowana. Wielbiciele pierwowzoru literackiego z pewnością nie zawiodą się, oglądając inscenizację w teatrze Słowackiego, która wiernie odtwarza specyficzny język książki, dodając jej zarazem nowych znaczeń. Obsadzenie zaś samych kobiet, również w głównej roli męskiej, nadaje sztuce zupełnie nowego charakteru i kobiecego punktu widzenia. Czytaj więcej >>
kulturatka.pl
Aleksandra Cabaj
Fejsa nie mam, bloga nie mam i nie mam bieżączki, zarzuciłem na rzecz rzeczy wyższych, dłużej się wykluwających. Ale w tym wypadku chyba nie wytrzymam do tekstu w "Przekroju". Uprzejmie donoszę, że "Wojna polsko-ruska pod flagą biało-czerwoną" w reżyserii Świątka jest: 1) totalna, 2) boska, 3) mega. Jestem w szoku, "surprised by joy". Świątek z Pakułą weszli drugi raz do rzeki i im się udało, choć przecież nie mogło. Już dwa akapity miałem napisane, że Słowak chce powtórkę ze Starego, że odgrzewają kotlety z 2012 - lecz po obejrzeniu spektakl się okazał inny niż przed obejrzeniem. Masłowska poleca tę "Wojnę" na Fejsie, więc przylazłem najeżony, że autoreklama. I że same laski. Ale już rozumiem. W połowie, przy wątku keczupu, coś mi w synapsach strzeliło, dostałem drgawek ze śmiechu i poczułem się jak za dawnych czasów na "Pawiu królowej". Dwa serca dla Anny Paruszyńskiej, trzy dla Natalii Strzeleckiej. Dzisiaj idę znowu.
Maciej Stroiński
