Zapisz się
do newslettera Teatru!

Bądź na bieżąco z naszym repertuarem, nowościami
i ofertami specjalnymi.

Newsletter

Wprowadź poprawny email
EN
Przejdź do strony głównej Teatr im. Juliusza Słowackiego
Teatr im. Juliusza Słowackiego
Przejdź do strony głównej Scena MOS
Scena MOS
Przejdź do strony głównej Dom Rzemiosł Teatralnych
Dom Rzemiosł Teatralnych
Plakat do spektaklu "Lalka". Na plakacie głowa i ramiona dużej, plastikowej lalki. Jej usta są zasłonięte czarnym prostokątem jak paskiem cenzury. Lalka jest brązowa, ma niebieskie oczy i puste spojrzenie skierowane na wprost. Włosy lalki to widniejące na głowie poskręcane, wypukłe linie. Są ciemnobrązowe i imitują loki.
Wszystko
Home Spektakle

Lalka

Zobacz wszystkich
3 h 40 min, 1 przerwa

Najbliższe terminy

listopad pt 06 18:00 listopad sob 07 18:00

Spektakl z napisami w języku angielskim i ukraińskim.

Dnia 22 października spektakl z napisami polskimi, tłumaczeniem na Polski Język Migowy oraz z audiodeskrypcją.

Lalka – figurka przedstawiająca człowieka (często niemowlę), zwierzę lub fikcyjnego humanoida, współcześnie zwykle wykonana z plastiku i tkaniny. Lalki są najczęściej używane jako zabawki dla dzieci. Inne typy lalek są przeznaczone dla dorosłych do kolekcjonowania. 

Lalki bywają też elementem dekoracyjnym. W pewnych kulturach mają znaczenie symboliczne i są wykorzystywane w ceremoniach i rytuałach, jako idole przedstawiające bóstwa (albo obiekty seksualne).

Z badań archeologicznych wynika, że należą do najstarszych znanych ludzkości zabawek – znajdowano je w egipskich grobowcach datowanych na 2000 lat p.n.e.

Lalkę można: przytulić, ubrać, rozebrać, uczesać, pomalować, zbić, podpalić, zgubić, zapodziać, schować, głaskać, sprzedać, kupić, umyć, ukraść, rozpruć, pokochać, znaleźć, zwymyślać, potłuc, wyrzucić, oszpecić, okaleczyć, utopić, zakopać.

Lalki nie można: ożywić, zranić, odchudzić, wychować, okłamać, urodzić, zarazić, zaniedbać, zniechęcić, wydziedziczyć, zagłodzić, zabić, nauczyć, oswoić, wyswatać, rozbawić, wzruszyć, podniecić, rozczulić, zgwałcić, zirytować, zadręczyć.

Niektórzy sądzą, że lalki są bardziej ludzkie niż człowiek.

Czytaj wszystko

Obsada:

Dominika Bednarczyk BARONOWA KRZESZOWSKA
Hanna Bieluszko CIOTKA HORTENSJA, WIELKA DAMA
Karolina Kamińska KAZIA WĄSOWSKA
Ewelina Cassette KAZIA WĄSOWSKA (dublura)
Karolina Kazoń IZABELA ŁĘCKA
Natalia Strzelecka HELENA STAWSKA
Tomasz Augustynowicz WĘGIEŁEK
Mateusz Bieryt JULIAN OCHOCKI, HANIBAL ESCABEAU
Mateusz Janicki STANISŁAW WOKULSKI
Marcin Kalisz IGNACY RZECKI, PAN CHIMERA
Krzysztof Piątkowski KAZIO STARSKI, GEIST
Marcin Sianko HENRYK SZLANGBAUM
Wojciech Skibiński BARON KRZESZOWSKI
Feliks Szajnert KSIĄŻĘ, SUZIN
Dominik Stroka DOKTOR SZUMAN

Film do spektaklu "Lalka" w Polskim Języku Migowym, opisujący bohaterów.

Aktor Marcin Janicki zaprasza w Polskim Języku Migowym na spektakl pt. "Lalka"

teaser #1

Audiodeskrypcja filmu dla osób z niepełonosprawnością wzroku

Teaser spektaklu Lalka. Film sprawia wrażenie jednego, długiego ujęcia. Kamera przejeżdża z lewej strony kadru na prawą. Tło jest czarne. Nagranie zaczyna się planszą, na czarnym tle białe napisy, Bolesław Prus, Lalka, reżyseria Wojtek Klemm. Na drewnianej podłodze siedzi mężczyzna w średnim wieku. To Ignacy Rzecki. Trzyma dwie lalki, palce wbija w ich głowy. Lalki przypominają niemowlęta. Mężczyzna porusza nimi jak marionetkami. W ostatniej scenie lalki wiszą bezwładnie, przyczepione do rąk mężczyzny. Całość kończą widniejące na czarnym tle napisy, premiera 17 maja 2019, następnie logotyp teatru i adres strony www.

teaser #2

Spektakl "Lalka" zakwalifikowany do tegorocznej edycji konkursu Klasyka Żywa

Z radością informujemy, że spektakl "Lalka" wg. Bolesława Prusa w reżyserii Wojtka Klemma zakwalifikował się do tegorocznej V edycji Konkursu na Inscenizację Dawnych Dzieł Literatury Polskiej „Klasyka Żywa”. Więcej na ten temat przeczytaj tu >>

Zdjęcia ze spektaklu

fot. Michał Ramus © Teatr im. J. Słowackiego w Krakowie
Na pierwszym planie stoi jak na wybiegu aktorka grająca Izabellę Łęcka. Patrzą na nią wszystkie pozostałe postaci. Aktorka ma duże ciemne okulary, złotą cekinową sukienkę i białe futro do kolana. Po jej prawej stronie widoczne są loże widowni Dużej Sceny Teatru, obok nich czarne pianino. Za nią, nieco niżej stoi grupa ludzi w kolorowych, ekscentrycznych kostiumach i ciemnych okularach. Po prawej koło szafy z podświetloną figurą Matki Boskiej stoi starszy, elegancko ubrany mężczyzna. Za nim na dwupoziomowej konstrukcji stoi mężczyzna i rozkłada ręce w geście bezradności.
Zdjęcie rozświetlają punktowe niebieskie i białe światła. W centralnym miejscu znajduje się pusty betonowy podest z kilkoma poziomami. Z lewej strony, przy czarnym pianinie siedzi kobieta w błękitnym płaszczu. Za jej plecami schody prowadzą w dół do niższego poziomu, który jest odgrodzony biało-czerwoną taśmą budowlaną. W głębi tego poziomu znajduje się beżowa kanapa i rozrzucone w nieładzie kartony. W prawym rogu zdjęcia elegancko ubrany mężczyzna wspina się bokiem o brzeg podestu.
W centralnym miejscu zdjęcia stoi zdezorientowana, rudowłosa kobieta w czarnym dopasowanym skórzanym kostiumie – kurtce, spódnicy, kozakach na obcasie. W dłoniach na wysokości klatki piersiowej ściska czarny, skórzany neseser. Za nią, w głębi stoi masywna szafa, zza niej, ze światła wychodzi mężczyzna. W prawym rogu stoi wysoki podest do którego prowadzą schody, na jego szczycie stoi wanna.
Z przodu na betonowej konstrukcji stoi grupa aktorów obróconych prawym bokiem. Najgłębiej stoi kobieta w czarnym dopasowanym skórzanym kostiumie i czarnym neseserem w rękach. Przed nią stoi grupa ekscentrycznie ubranych, trzech kobiet. Stoją z lekko ugiętymi kolanami i z odrazą odsuwają tułowia od rudej kobiety. Za nimi skierowany przodem do rudej kobiety mężczyzna w jarmułce rozkłada ręce w geście powitania. Ma białą koszulę i niebieskie jeansy z frędzlami jak u żydowskiego tałesu. W głębi, znajduje się szafa i krzesła oraz wyższy poziom konstrukcji.
Zdjęcie utrzymane w ciemnych, zimnych kolorach. Wielopoziomowa konstrukcja z betonu, aluminiowych kratownic i drewna. Na dolnym poziomie konstrukcji stoi pięcioro mężczyzn w czarnych cylindrach. Pierwszy od lewej trzyma dużą szktaułę, drugi ma opuszczone ręce wzdłuż ciała. Mężczyzna umiejscowiony centralnie stoi boso, bliżej krawędzi podestu. Sprawia wrażenie jakby przeskakiwał z nogi na nogę, przed nim leżą ubrania wojskowe buty. Po jego lewej stronie stoi mężczyzna w płaszczu, z kartkami w rękach i drugi z szeroko otwartymi ustami. W prawym rogu zdjęcia znajduje się druga konstrukcja ze schodami, na jej szczycie stoi wanna, w której leży kobieta.
W kadrze boczne loże widowni Dużej sceny i fragment rogu sceny, w której stoi wysoka konstrukcja. Na jej brzegu klęczy długowłosa blond kobieta. Przekłada głowę przez barierkę, wygląda jakby krzyczała z niezadowoleniem. Jest ubrana w złotą cekinową sukienkę.
Dwupoziomowa konstrukcja. Światło na zdjęciu jest ciemne i intensywnie czerwone, w przestrzeni sceny unosi się dym. Na niższym poziomie stoją rozstawieni jak pionki kobiet i mężczyzn w wieczorowych, ekscentrycznych strojach. Na wyższym poziomie stoi mężczyzna w długiej sukni z cekinami, śpiewa do mikrofonu na statywie. Prawą rękę ma uniesioną w bok, lewą podtrzymuje rozcięcie w sukience.
Dwóch mężczyzn widocznych z profilu stoi poniżej rzędu foteli teatralnych. Stoją przodem do siebie, mężczyzna z prawej strony ma zawiązane oczy, za dłonie prowadzi go drugi. Przed nimi, przebiega biało-czerwona taśma budowlana. Mężczyzna z lewej strony jest ubrany w wełniany płaszcz, na głowie ma czarną czapkę. Drugi jest ubrany w beżową marynarkę i koszulę. Za nimi, w zagłębieniu porozrzucane kartonowe pudła i beżowa sofa.
Grupa dziewięciu postaci stojących tak blisko siebie, że stykają się ramionami. Kobiety i mężczyźni na zdjęciu mają różne wyrazy twarzy, ale wszyscy są rozentuzjazmowani, wyglądają jakby kibicowali. Są w różnym wieku, mają różnokolorowe, ekscentryczne ubrania. Za nimi betonowe elementy konstrukcyjne.
Na zdjęciu w centralnej części kobieta. Leży na czarnych drewnianych skrzyniach. Ubrana jest w biały gorset i ma białą rozpiętą koszulę. Jedna noga zwisa kobiecie poza skrzynią. Druga wyprostowana. Młoda kobieta na twarz skierowaną w bok. patrzy w kierunku obiektywu aparatu. W tle metalowe pręty, w lewym rogu fragment metalowego łóżka. Tło czarne.
Na zdjęciu w centralnej części, praktycznie na całej powierzchni zdjęcia stoi młody mężczyzna. Trzyma w pół zgiętą kobietę. Kobiecie zwisają ręce. Bogi oparte ma o podłogę. Mężczyzna patrzy prosto przed siebie. Ubrany jest w białą koszulę i czarną rozwiązaną muszkę. Ma blond włosy. Kobieta ubrana jest w białą koszulę, nie widać jej twarzy. Twarz zasłonięta blond włosami. Po prawej stronie ułożone metalowe belki. W tle starocie, stare meble, belki. Miejsce przypomina magazyn, piwnicę. Przeważają kolory ciemne.
Na zdjęciu w centralnej części mężczyzna. Leży bokiem na metalowym czarnym łóżku z białą pościelą. Rękę opiera o głowę. Jedna noga zgięta w pół. Ubrany jest w czarny garnitur, białą koszulę i żabot. W tle metalowe belki, po prawej stronie fragment czarnej drewnianej skrzyni. Tło jest ciemne.

Sesja zdjęciowa

fot. Michał Ramus © Teatr im. J. Słowackiego w Krakowie
Młoda blondynka stoi rozparta pomiędzy metalowymi elementami konstrukcyjnymi. Zapiera się o metalowe elementy powyżej głowy, nogi ma szeroko rozstawione. Jest w złotej, cekinowej, rozciętej z przodu sukience bez ramion. Kobieta ma mocno pomalowane oczy patrzy wyzywająco przed siebie.
Grupa kobiet i mężczyzn w różnym wieku stoi pomiędzy elementami metalowej konstrukcji. Wszyscy mają na sobie wieczorowe stroje, stoją swobodnie od siebie oddaleni. Kobiety mają mocne makijaże, stroje nasycone cekinami, mężczyźni mają ciemne garnitury i białe koszule.
Kobieta stoi pomiędzy beżowymi, stalowymi elementami konstrukcji. Kadr od ud w górę. Stoi bokiem, ma srebrną, cekinową sukienkę z długimi rękawami, ale odsłaniającą plecy. Na twarzy maluje się wyraz zagubienia. W tle okna, przez które przebija się światło.
Kobieta z krótkimi, siwymi włosami siedzi na betonowej podłodze. Opiera się o betonowy stopień. Uśmiecha się lekko, patrzy w prawą stronę, w kierunku obiektywu. Ma mocny makijaż podkreślający oczy i usta. Jest w srebrnej, długiej sukni z długimi rękawami.
Krótkowłosy blondyn stoi bokiem wśród elementów konstrukcji ze stali, drewna i blachy. Ma nagi tors i jest ubrany w czarną marynarkę i spodnie , spogląda w obiektyw. Ręce trzyma w kieszeniach, jedną nogę opiera o metalowy element.
Brunet z kilkudniowym zarostem przechyla się do przodu, rękami zapiera się o blaszane elementy. Jest widoczny od pasa w górę, spogląda przed siebie. Ma ciemny garnitur z podwiniętymi do łokci rękawami i białą rozpiętą koszulę, odsłaniającą owłosiony tors.

Program do spektaklu "Lalka"

Partner spektaklu

Realizację spektaklu z dostępnością

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury

Recenzje:

Wojtek Klemm nie zlekceważył powieści Bolesława Prusa, nie potraktował jej jako pretekstu do li tylko własnej wypowiedzi o świecie, choć taką wypowiedzią uczynił. Tomasz Cymerman, autor scenariusza i dramaturg przedstawienia, przyjrzał się uważnie każdej postaci, zinterpretował niemal każdy wątek. Obaj przedstawili wizję spójną i zrealizowaną z talentem, a przy tym pełną energii i mocującą rzecz w naszej epoce. Więcej >>

e-teatr.pl

Kalina Zalewska

Nie można Wojtkowi Klemmowi zarzucić braku pomysłów inscenizatorskich. Ani tego, że nie stara się umilić widzom tych czterech godzin w teatrze. Atrakcji w jego "Lalce" jest mnóstwo. Duże partie tekstu (Klemm i autor adaptacji Tomasz Cymerman podkreślali, że powieść nie została przez nich zmieniona) są np. wypowiadane znad miednicy łazienkowej, znad sceny, spod sceny, a nawet znad głów widzów. Mamy interakcje z publicznością; jest sporo muzyki, łącznie z disco-transem, który wprowadza nas w klimat nocnego Paryża; są wyścigi konne; nie brak chińskich akrobacji i psychodelicznych tańców. Więcej >>

Onet.pl

Dawid Dudko

Agamemnon Ameri cane Ameri cane Bajki robotów Balladyna Bóg mordu Bóg, ja i pieniądze Bolesław Śmiały Born by BONEY M Chory z urojenia Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale Czarne papugi Dobrze się kłamie - spektakl przeniesiony na 11.IV.2021! Fantazja o Ludwiczku Hamlet Hamlet Imię róży IMPRO KRK IMPRO KRK Jedzonko Kariera Artura Ui Kwiat paproci Lalka Ludwiczek Miłość Miłość - spektakl wyjazdowy Minia-tour. Muzyczne biuro podróży O kotach Piotruś Pan i Jakub Hak Plastiki Rabacja Smok! Stary Testament - reanimacja Tajemnice Wesela 1900 Teatr w Krakowie. Prolog Trzy kobiety Turnus mija, a ja niczyja W ogień! Wanda Wesoły jestem i śmieję się do łez Wojna polsko-ruska pod flagą biało-czerwoną Wyspiański. Koncert Zamknięci w Teatrze Zemsta